Κατηγορίες
δελτίο τύπου ελλάδα Σ.Α.Σ.

Σε ποιο δικαίωμα αναφέρεστε;

Τον Αύγουστο του 2012 ο Σ. Κ., ιδεολογικός αντιρρησίας συνείδησης και ενεργό μέλος του Συνδέσμου, έκανε αίτηση για να εκπληρώσει κοινωνική πολιτική υπηρεσία. Χρειάστηκε να περιμένει μέχρι τον Απρίλιο του 2013 για να συσταθεί η ιεροεξεταστική επιτροπή ελέγχου της συνείδησης. 

Αφού εξετάστηκε από δυο στρατιωτικούς και μια υπάλληλο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους (οι δυο καθηγητές όπως και στις περισσότερες από τις συνεδριάσεις του παρελθόντος ήταν άφαντοι) περίμενε το αποτέλεσμα.  Στις 19 Ιουλίου, ένα χρόνο σχεδόν μετά, ενημερώθηκε πως η αίτηση του απορρίφθηκε.

Ο Σ. Κ. μαζί με διάφορα έγγραφα τα οποία συνδράμουν σε όσα υποστηρίζει στην δήλωση άρνησης στράτευσης είχε και μια βεβαίωση μέλους του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης. Στην απορριπτική απάντηση της επιτροπής, της οποίας η αιτιολόγηση είναι αντιγραφή – επικόλληση τα τελευταία 10 χρόνια, δεν έγινε καμία αναφορά στη βεβαίωση μέλους του Συνδέσμου. Για επίσημα πρακτικά από την ιερά εξέταση, ούτε συζήτηση. Ότι προλάβει να γράψει ο εκτελών χρέη γραμματέα στην προσωπική του ατζέντα. Δηλαδή τι μπορούσε να περιμένει ένας αντιμιλιταριστής; Ότι δύο έμμισθοι μιλιταριστές θα του έκαναν τη χάρη να ασκήσει ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του;

Την ίδια τύχη είχε και ο Β. Κ. ιδεολογικός αντιρρησίας συνείδησης και ενεργό μέλος του Συνδέσμου ο οποίος τον Οκτώβριο του 2012 έκανε αίτηση για να εκπληρώσει κοινωνική πολιτική υπηρεσία. Ίδια και η διαδικασία, ίδια και η κατ’ αντιγραφή και επικόλληση απορριπτική απάντηση. Στην περίπτωση του μάλιστα η κυρία Γεννηματά ήταν τόσο βιαστική που ξέχασε να υπογράψει την απόφαση της. Να αναφέρουμε στο σημείο αυτό πως από το 2009 τουλάχιστον δέκα ιδεολογικοί αντιρρησίες συνείδησης έχουν καταγγείλει τη σύσταση και τη λειτουργία της επιτροπής αυτής στο Συνήγορο του Πολίτη. Έχουν αναφερθεί αναλυτικά στην πάγια τακτική να μην τηρούνται επίσημα πρακτικά, στην επιθετική στάση των μελών της επιτροπής και στον μη περιορισμό του εύρους της θεματολογίας των ερωτήσεων, μερικές από τις οποίες παραβιάζουν προσωπικά δεδομένα.

Η υποκρισία του δήθεν δικαιώματος στην αντίρρηση συνείδησης ολοκληρώνεται με την απόρριψη και του τρίτου μέλους του Συνδέσμου, ιδεολογικού αντιρρησία συνείδησης Ν.Τ.

Πολλές φορές έχουμε καταγγείλει πως το δικαίωμα στην κοινωνική πολιτική υπηρεσία είναι μια χάρη για την οποία αποφασίζουν δυο καθηγητές, οι οποίοι ουδέποτε παρουσιάζονται, ένας υπάλληλος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και δυο στρατιωτικοί οι οποίοι είναι εκ των προτέρων εχθρικά διακείμενοι απέναντι στους αντιρρησίες συνείδησης.

Ο κύριος Μπεγλίτης το 2011, σε ερώτηση βουλευτών για τη σύσταση, τη λειτουργία και την αντικειμενικότητα της επιτροπής, είχε απαντήσει: ” Η ανωτέρω επιτροπή εκτιμάται ότι παρέχει τα εχέγγυα ως προς την αντικειμενικότητα της κρίσης και τη νομιμότητα της όλης διαδικασίας, καθόσον:

α) ο ορισμός των μελών της γίνεται με κοινή Απόφαση των Υπουργών Οικονομικών, Εθνικής Άμυνας, Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων και εκτός των δύο ανώτερων αξιωματικών, η επιτροπή αποτελείται από δυο καθηγητές ΑΕΙ, αναγνωρισμένου κύρους, με γνωστικό αντικείμενο τις ανθρωπιστικές επιστήμες, των οποίων η γνώμη έχει βαρύνουσα σημασία και έναν πάρεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, διασφαλιζομένης έτσι της νομιμότητας της διαδικασίας για δίκαιη αντιμετώπιση και αξιοπιστία (πλειοψηφία καθηγητών – παρέδρου ή συμβούλου του ΝΣΚ). (απάντηση στην Ερώτηση 23129/21-9-2011 της Βουλής των Ελλήνων)

Φυσικά ο κύριος Μπεγλίτης δεν εξήγησε πως η επιτροπή συνεδριάζει ακόμη και χωρίς τους καθηγητές και πως οι τελευταίοι σχεδόν ποτέ δεν έχουν εμφανιστεί. Η απαρτία ορίζεται με τρεις στους πέντε ακόμη και αν οι δύο είναι στρατιωτικοί.

Ξεχνούν, φαίνεται στο υπουργείο, πως οι αντιρρησίες συνείδησης δε διαλέγουν να υπαχθούν σε μεγαλύτερη σε διάρκεια, χειρότερη πολλές φορές σε όρους και πιο εξαντλητική οικονομικά θητεία από χόμπι ή καπρίτσιο, αλλά ακριβώς, γιατί αντιτίθενται στο στρατό, ακριβώς γιατί δεν μπορούν να γίνουν γρανάζι του. Αρνούνται την προσφορά ανθρώπων για σοβαρή και πολύτιμη κοινωνική εργασία, σπρώχνοντάς τους παράλληλα είτε στην παρανομία είτε στην “τρέλα”. Για ποιο δικαίωμα μιλάτε λοιπόν; Το μόνο που βλέπουμε εμείς, είναι μια πρόσκληση στη σχιζοφρένεια του μιλιταρισμού και μια βόλτα στις όχθες του αυταρχισμού. Όλα τα υπόλοιπα είναι κούφια λόγια από υπουργούς, στρατολόγους, επιτρόπους και στρατοδίκες και επανάληψη του “ποιήματος” στον αυτόματο.

Ούτε μια ώρα στο στρατό