Κατηγορίες
εξωτερικό νέα τύπος

Παλαιστίνη & Ισραήλ: Δυσπιστία Παλαιστινίων στη Διοίκηση Αραφάτ

ΑΠΟΣΤΟΛΗ σε Παλαιστίνη και Ισραήλ
ΙΩΑΝΝΑ ΣΩΤΗΡΧΟΥ

«Να είσαι σπίτι χωρίς δουλειά, τα παιδιά σου να κινδυνεύουν να πάνε στο σχολείο, το νοσοκομείο στην πόλη να είναι απροσπέλαστο, ανίκανος να μετακινηθείς. Δεν σε σπρώχνουν στην απελπισία;», μας είπε ο Αροφ, μηχανικός που έχει σπουδάσει στην Ελλάδα και χάρηκε που του δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσει ελληνικά.

Μηχανικός ο ίδιος, έχει δουλειά και γι’ αυτό και την υποχρέωση να συντηρεί τρεις οικογένειες: τη δική του, των γονιών του και του αδερφού του. «Ενα χρόνο έχω να πληρώσω ρεύμα στο σπίτι. Τι να έχει αλλάξει με την Παλαιστινιακή Αρχή. Για τους φτωχούς δεν άλλαξε τίποτα. Ηρθε ο Αραφάτ, έφερε τους δικούς του και σε ένα χρόνο είχαν αυτοκίνητα που δεν τα βλέπεις πουθενά και μονοκατοικίες στην παραλία. “Αυτό είναι το αίμα των παιδιών μας”, λένε ακόμη και οι αστυνομικοί της Παλαιστινιακής Αρχής όταν βλέπουν τις αμαξάρες να περνάνε. Η εξάρτηση από το Ισραήλ, πλήρης. Για να κάνουμε ένα δρόμο, το 70% του κόστους, που είναι τα υλικά κ.λπ. τα παίρνουν οι Ισραηλινοί. Εμείς μόνο εργάτες, σκλάβοι».

Για τη γενικευμένη δυσπιστία στην Παλαιστινιακή Αρχή δεν έχουν συμβάλει μόνο οι μαζικές συλλήψεις αντιφρονούντων, συνήθως παράνομες, οι περιορισμοί στο δικαίωμα της έκφρασης και η διαφθορά. Είναι και το ότι οι συμφωνίες ειρήνευσης που υπεγράφησαν αθετήθηκαν από την ισραηλινή πλευρά, οι εποικισμοί επεκτάθηκαν, οι περιορισμοί μετακίνησης εντάθηκαν, σε πολλές περιοχές οι ισραηλινές δυνάμεις απλώς μεταφέρθηκαν έξω από τις πόλεις και οι Παλαιστίνιοι είδαν ακόμη μία φορά τη ζωή τους να εξαρτάται πλήρως από τους Ισραηλινούς.

Οσο για την ειρήνη; Ολοι την επιθυμούν, έχουν κουραστεί πια από τη βία και τον πόνο, αλλά πώς να το πιστέψουν; «Εδώ ένα χαστούκι δίνεις σε κάποιον και κάνεις δέκα χρόνια να μιλήσεις…», μας λέει ο Αροφ.

Και όπου υποχωρούν οι πολιτικές επιλογές και περισσεύει η απογοήτευση και η οργή ανθεί ο θρησκευτικός φανατισμός. Προτείνοντας ένα απόγευμα να πάμε για μια μπίρα, μας οδήγησαν σε μια βομβαρδισμένη μονοκατοικία στο κέντρο της πόλης. «Ισραηλινοί;», αναρωτηθήκαμε. «Οχι, Χαμάς, μας απάντησαν, ήταν το τελευταίο εστιατόριο που σέρβιρε αλκοόλ»…

Τραγικός ο αντίκτυπος στα παιδιά. Αϋπνίες, αδυναμία συγκέντρωσης, εφιάλτες, νευρικότητα, υπερκινητικότητα τα συμπτώματα. Πίεση που βιώνουν χωρίς να τους εξηγείται το πώς και το γιατί και αυτά την εκδηλώνουν με επιθετικότητα. Αεροπλάνα που πετούν βόμβες, κόκκινα σπίτια που δέχονται τις βόμβες, τεθωρακισμένα και το στοπ στα αγγλικά μερικές από τις ζωγραφιές τους. Τα παιδιά που «καταδικάστηκαν» σε αναπηρία επειδή πετούσαν πέτρες στον εχθρό έχουν ένα Κοράνι στο προσκέφαλο της νοσοκομειακής κλίνης…

Στα Ιεροσόλυμα αναζητήσαμε τις αποχρώσεις που μεσολαβούν από το άσπρο στο μαύρο:

Στις αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου μεγάλο θέμα έγινε η επιστολή 62 Ισραηλινών μαθητών προς τον πρωθυπουργό Σαρόν με την οποία διαμαρτύρονταν «για την επιθετική και ρατσιστική πολιτική της κυβέρνησης και του στρατού σε βάρος των Παλαιστινίων».

Σε αυτήν την άκρως στρατιωτικοποιημένη κοινωνία έχει αυξηθεί ο αριθμός όσων αρνούνται να υπηρετήσουν στο στρατό και πηγαίνουν στη φυλακή: τουλάχιστον 26 περιπτώσεις έγιναν γνωστές, συνήθως νέων που δεν δέχονται να υπηρετήσουν στα κατεχόμενα ή σε εποικισμούς ανάμεσά τους. Είναι η κορυφή του παγόβουνου: η φεμινιστική, αντιμιλιταριστική οργάνωση «Νέο Προφίλ» -Yesh Gvul- έχει δεχτεί περίπου 200 κλήσεις από αντιρρησίες στράτευσης που στην πλειονότητά τους δεν καταλήγουν στη φυλακή, αλλά υπηρετούν στην επικράτεια του ισραηλινού κράτους.

Την πίστη του σε μια «ειλικρινή αναγνώριση της άλλης μεριάς για μια δίκαιη και αξιοπρεπή ειρήνη, για την οποία ωστόσο έχουμε ακόμη να διανύσουμε πολύ δρόμο», μας εξέφρασε ο Νόαμ Χέφστετερ, εκπρόσωπος μιας από τις μεγαλύτερες και μακροβιότερες ειρηνευτικές οργανώσεις του Ισραήλ, της «Ειρήνη Τώρα» -«Peace Now»- η οποία ιδρύθηκε το 1978. Θεωρεί αποτυχημένη τόσο τη Συμφωνία του Οσλο, αφού «δεν χειρίστηκε τα κύρια θέματα, αλλά απλώς τα παρέπεμψε στο μέλλον», όσο και τη συνδιάσκεψη του Καμπ Ντέιβιντ: «Θα ήταν γελοίο να την αποδέχονταν τόσο μονομερής που ήταν, αλλά απαιτούνταν καλύτεροι χειρισμοί. Ηταν λάθος του Αραφάτ να στραφεί στη βία γιατί έτσι έχασε την εμπιστοσύνη των Ισραηλινών», μας λέει και προσθέτει: «Είναι αλήθεια ότι αρκετοί Ισραηλινοί νομίζουν ότι αμύνονται απέναντι σε εχθρικές ενέργειες Παλαιστινίων, δεν μαθαίνουν αρκετά για τη δράση των ισραηλινών στρατευμάτων στα κατεχόμενα.

»Είμαστε ένα νεοσύστατο κράτος, αρκετά μιλιταριστικό που έχει στηριχθεί πάνω σε ισχυρούς μύθους. Μόλις η τελευταία γενιά έχει αρχίσει να μιλά ανοιχτά για τα θέματα-ταμπού. Ωστόσο αυτή η χειραγώγηση ετών και τα παλιά ψέματα είναι ακόμη πολύ ισχυρά. Εχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι να τους πείσουμε ότι οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαίωμα σε ένα δικό τους κράτος, ότι πρέπει να αποσυρθούμε από τους εποικισμούς, ότι πρέπει να υπάρξει αμοιβαίος σεβασμός για ένα συμβιβασμό ειρηνικής συνύπαρξης».