Γεια σας παιδιά. Η κοινωνία με ονόμασε Η.Ι.. Κατοικώ στο τσιφλίκι Κύπρος. Η βούληση μου με κινεί να αρνηθώ τη στρατευση για λόγους συνείδησης….
“Εκείνος που αγαπά μια ζωντανή ύπαρξη, αν την αγαπά στ’ αλήθεια,
δεν μπορεί να δεχτεί να πεθάνει παρά μόνο γι’ αυτή”
Αλμπέρ Καμύ
7 Ιουλίου 2007. Η ημερομηνία αυτή αναγράφεται στο χαρτί κατάταξής μου. Γράφω σε ανθρωπους που μάχονται να ποιήσουν ήθος. Πατρίδα μου είναι τα βουνά στα οποία αναζητώ λίγη ελευθερία από την τηλεβρώμα και την καταπίεση. Η γή που με εμπνέει να γράφω στίχους για το άρωμά της. Εχθροί της πατρίδας μου είναι αυτοι που την αποψιλώνουν και την οικοπεδοποιούν.
Αλήθεια δεν κατάλαβα τι διαφορά έχω μ’ένα Τούρκο που που συγκινείται μπροστά σε κάποιο πίνακα του πικάσο,που γελά όταν διδάσκεται αριστοφάνη ή μολιέρο, που κλαίει όπως εγώ για κάθε αδικοχαμένη ζωή. Μ’ένα νεαρό τούρκο που αναζητά κοινωνική δικαιοσύνη.
Δεν κατάλαβα ακόμα τι δικό μου έχει μέσα της η ακατάπαυστη φασιστογένεση της χώρας μου. Αυτή που με έμφυτους φόβους και πάθη προσπαθήσει να μας υποτάξει στην τυφλή υπακοή. Εξάλλου ο στρατός λειτουργεί και είναι βασισμένος στην ιεραρχία, στην εξουσιαστική βία, στην υποταγή, στον σεξισμό και στον εθνικισμό. Επιβεβαιώνει αυτό που μας διδάσκουν από μικρά παιδιά στην οικογένεια, στο σχολείο, στην καθημερινή μας ζωή, δηλαδή να καταπατάμε τους δήθεν κατώτερούς μας και να είμαστε υπό την εύνοια των ανωτέρων μας, με σκοπό να ζούμε όσο καλύτερα μπορούμε πατώντας και εκμεταλλευόμενοι πιο αδύναμους ανθρώπους. Λοιπόν.. αν η κοινωνίια μας τόσα χρόνια ήταν διαφανής δεν θα εισέβαλε κανένας στρατός. Γιατί ως γνωστον τα όρνεα ωσμίζονται τη βρωμιά και τη σαπίλλα πριν ωρμήσουν. Η διαρκής εμφύτευση ρατσισμού και του μίσους ενάντια στο διαφορετικό μου είναι ξένη.
Δεν έχω κάτι με την εθνική συνείδηση. Την θεωρώ κομμάτι μιας συμπαντικής συνείδησης η οποια οδηγει στην ανύψωση του ανθρώπου. Τα όνειρα μου κρύβονται πίσω απο τα μάτια ενός λιμοκτονούντος παιδιού στην Αφρική. Τα μάτια που δεν βλέπει κανένας στρατηγός η εθνικιστής παρά με απέχθεια, θεωρώντας την είσοδο στην αγια σοφιά με αρμα πιο σημαντική. Μας τυφλώνουν βλέπετε κι εμάς η σκατοφαγία των λαδωμένων Μέσων Μαζικής Εξημερωσης και ο εθισμός στον εξευτελισμο των χυδαίων ακουσμάτων και καννιβαλιστικών θεαμάτων. Όλα συγκαλύπτουν και συμβάλλουν στην ύπνωση των λαών.
Η εντολή που μου δίνεται είναι να σκοτώσω για τα συμφέροντα αυτών που ευθύνονται για την ηθική μας εκμηδένιση και την κοινωνικη εξαγρίωση. Να ξεπουλήσω κάθε αξία, όπως ξεπουλήθηκε η υγεία και η παιδεία. Νιώθω αυτή την πατρίδα να με σκοτώνει καθημερινά. Ξέρω πως η ζωή δεν αξίζει όταν η αξιοπρέπεια σβήνει.
Αρνούμαι να υπηρετήσω στο στρατό όχι για λόγους θρησκευτικούς, υγείας ή οικονομκκούς, αλλά για λόγους ιδεολογικούς, λόγους καθαρά αυτοσεβασμού.
Δεν επιλέγουμε την εθνικότητά μας, την φυλή μας, το χρώμα μας, τους γονείς μας. Τα σεβόμαστε καθώς έχουν. Επιλέγουμε όμως ιδεολογία, φιλοσοφία, στάση ζωής. Επιλέγουμε που και πως θα διαθέσουμε τον εαυτό μας. Οι εξουσιαστές έχουν επιλέξει τη βία, αφού επέλεξαν τη διαχώριση της κοινωνίας σε τάξεις. Οι εξουσιαζόμενοι όμως οφείλουν να επιλέξουν την ελευθερία, το σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Οφείλουν τέλος να αντισταθούν στο διασυρμό της.
Αυτός είναι ο λόγος που κι εγώ επιλέγω να μη στρατευτώ σ’ αυτό τον μηχανισμό και να σταθώ αλληλέγγυος με τους καταπιεζόμενους όλου του κόσμου . Γιατί ηγελοιότητα του φανατισμού εξανδρπωδίζει τον καθένα.Γιατί η αγνοια και η ημιμάθεια που εκκολάπτεται δεν έχει το δικαίωμα να ανακόπτει τα όνειρά μου για ένα καλύτερο κόσμο. Γιατί τα κίβδηλα ψευτοεθνικιστικά εμφυτευμένα οράματα των εξουσιαστών της πολιτείας του στρατού της εκκλησίας δεν θα εμποδίσουν την ειρήνη. Oσο υπάρχουν αυτοί υπάρχει κι ένας φίλος τους, ο πόλεμος. Ο μόνος πόλεμος που συμμετέχω είναι ο καθημερινός, κοινωνικός ενάντια σε αυτούς που καλλιεργούν και υπερασπίζονται την εκμετάλλευση, την οικονομική εξαθλίωση, την πείνα και τη σκλαβιά που φτάνει μέχρι και το θάνατο αθώων υπαρξεων. Για κείνα τα δυο μάτια που με περιμένουν στην Αφρική και που σ’αυτά ανήκει ο όποιος παράδεισος, όσο κι αν ενοχλεί κάποιους αυτό».