Έφτασε λοιπόν και σε μένα το χαρτί κατάταξης στον ελληνικό στρατό για τις 8/5/2006 στη Ρόδο. Ήρθε η σειρά μου δηλαδή να παραγκωνίσω όπως και τόσοι άλλοι πριν από μένα κάθε ασχολία μου για ένα χρόνο και να επανδρώσω τον πιο δολοφονικό μηχανισμό του κράτους εκπληρώνοντας τη βασική μου υποχρέωση προς την «πατρίδα».
Για μένα, πατρίδα είναι έννοια συνώνυμη με τη βία και την καταπίεση. Στο όνομά της ωθήθηκαν προς εξαφάνιση πολλοί πληθυσμοί με διαφορετικές παραδόσεις και διαλέκτους ώστε να ομογενοποιηθεί ο ημεδαπός πληθυσμός με στόχο την ευκολότερη χειραγώγησή του από τον «φυσικό» του δυνάστη, το κράτος. Πατρίδα καλείται με περίσσιο κομπασμό ένα συγκεκριμένο κομμάτι γης, περιφραγμένο από σύνορα σαν κοτέτσι, τα οποία στήθηκαν ως αποτέλεσμα πολύχρονων και καθόλου αϊστορικών πολεμικών συρράξεων. Είναι αυτή που με μαθαίνει από μικρό παιδί να υπερηφανεύομαι για τον πλούσιο πολιτισμό «μας», ειδικότερα τον αρχαίο, λες και «μας» ανήκει περισσότερο από άλλους λαούς σαν αποτέλεσμα υπογραφής συμβολαίου πλήρους ανάθεσης στους «απογόνους» του.
Όλα αυτά, ιδιαίτερα εμένα που μεγάλωσα στην Κω και κοίταζα απέναντι στα «ξένα» παράλια – δυστυχώς για το σινάφι σας – δεν με έκαναν να νιώσω μίσος για κανέναν εχθρό-γείτονα. Πώς να μισήσω τη θάλασσα και τη γη που έχουν το ίδιο χρώμα κι εδώ κι εκεί; Πώς να κάνω εχθρό κάποιον που δε γνωρίζω κι όταν είχα την ευκαιρία να μάθω, ένιωσα πως δεν είχα να χωρίσω απολύτως τίποτα μαζί του; Από την άλλη πλευρά πώς να δεχθώ μια επίπλαστη ενότητα που ονομάζεται εθνική και θέλει τους εκμεταλλευόμενους να αισθάνονται ένα σώμα με τους εκμεταλλευτές τους επειδή έτυχε να γεννηθούν στην ίδια γωνιά του πλανήτη;
Όσο για την τιμή να φοράς το εθνόσημο και να βαράς προσοχή μπροστά στη γαλανόλευκη(ενίοτε να παίρνεις και άδεια από αυτήν) δε χρειάζεται να αναφέρω πολλά. Οι εκπυρσοκροτήσεις όπλων στα σύνορα εναντίον μεταναστών, οι βιασμοί μεταναστριών από μπάτσους και οι πρόσφατες δολοφονίες αλβανών από ελληναράδες σε Ρέθυμνο και Ζάκυνθο, πιστοποιούν πως κάτω από τη σκιά της γαλανόλευκης συγκαλύπτονται καθημερινά εγκλήματα.
Πόση περηφάνια μπορεί να μου δώσει το αιματοβαμμένο σύμβολό σας; Τι άλλο εκτός από απέχθεια μπορώ να νιώσω όταν ο στρατός που με καλείτε να καταταγώ έχει χρησιμοποιηθεί απροκάλυπτα από το κράτος για να καταστείλει εξεγέρσεις (Κιλελέρ 1910, Θεσ/νίκη 1936, Πολυτεχνείο 1973), να αποτελέσει τον υπέρμαχο των γεωστρατηγικών επιδιώξεων του ελληνικού κεφαλαίου και των συμμαχικών υποχρεώσεων του (sic) (Ουκρανία 1919, Κορέα 1950-55, Περσικός 1991, Κόσσοβο 1999, Αφγανιστάν κ.α.) και τέλος να αντιμετωπίσει κάθε απεργία που διατάρασσε την κοινωνική ειρήνη ως απεργοσπαστικός μηχανισμός (απεργία ΕΑΣ 1991 κ.α.);
Ναι, αλλά όλα αυτά έχουν αλλάξει. Η στρατιωτική θητεία είναι πλέον ένα ευχάριστο και ανώδυνο διάλειμμα στη ζωή μας, θα ισχυριστούν κάποιοι, ίσως οι περισσότεροι. Είναι οι ίδιοι που ξεχνούν πως όποιος ετοιμάζεται για πόλεμο κάποια μέρα θα τον αντιμετωπίσει. Γι αυτό το σκοπό έχει ανάγκη η κυριαρχία την εδραίωση του μιλιταρισμού στην κοινωνία˙ όχι με τα αντιαισθητικά τανκς ή στρατόπεδα συγκέντρωσης του παρελθόντος αλλά με την εμπέδωση εννοιών όπως «παλλαϊκή άμυνα», χάραξη επιθετικής πολιτικής στα Βαλκάνια, συμπόρευση με όλες τις πολεμικές πρακτικές του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ, κοινωνική αποδοχή του εθελοντή- μόνιμου φαντάρου όπως κάθε άλλου ένστολου τσόγλανου κτλ. Όχι μόνο για μια κοινωνία πρόθυμη να πανηγυρίζει σύσσωμη μια «εθνική» επιτυχία αλλά επίσης πειθαρχημένη μπροστά στις ορέξεις των αφεντικών είτε σε καιρούς «ειρήνης» είτε σε καιρούς πολέμου.
Ειδικά αυτές τις μέρες που τα γεράκια του πολέμου ακονίζουν για άλλη μια φορά τα νύχια τους, κανείς δε μπορεί να αποκρύψει το αυτονόητο: ότι τον πόλεμο τον πραγματώνουν οι στρατοί. Με τις εκάστοτε πολιτικές στοχεύσεις και ιδεολογικές κατευθύνσεις αλλά πάντα πιστοί στα ιδεώδη της ιεραρχίας, της ομοιομορφίας, του σεξισμού, της τυφλής υποταγής, του θανάτου.
Ως αναρχικός, δε δέχομαι να πάρω μέρος σε κανένα πόλεμό σας, ούτε στην προετοιμασία του. Αντιστέκομαι στη μοίρα του καθενός και καθεμιάς να αποτελεί κρέας για τις βόμβες σας. Ενώνω τη φωνή μου με τον αντίλαλο κάθε κραυγής που ορθώθηκε στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους ενάντια στο μιλιταρισμό και στον πόλεμο για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας κι αλληλεγγύης χωρίς την ύπαρξη εθνικών αυταπατών. Ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση ενάντια στους αληθινούς ταξικούς και κοινωνικούς εχθρούς μου, αποτελεί το μοναδικό πόλεμο στον οποίο θα συμμετέχω, αποφεύγοντας μετά βδελυγμίας κάθε στιγμή να με διατάζουν ή να διατάζω, να με εξουσιάζουν ή να εξουσιάζω.
Αλληλεγγύη στον Τούρκο ολικό αρνητή στράτευσης, αναρχικό, ομοφυλόφιλο Μεχμέτ Αλί Ταρχάν και τους ανά τη γη αρνητές στράτευσης.
Υ.γ. όσον αφορά το στρατιωτικό σώμα, πρέπει να γίνεται ένας διαχωρισμός σε σχέση με αυτούς που υπέκυψαν στο χακί εκβιασμό και με αυτούς που είχαν σαν επιλογή (όσο συνειδητή μπορεί να είναι από στρατόκαυλους) να υπηρετούν την πατρίδα από οποιοδήποτε επί πληρωμή πόστο. Για την πρώτη κατηγορία, κάθε περίπτωση έχει το δικό της χαρακτήρα, άρα και τα δικά της όρια συνδιαλλαγής με τις καθημερινές προσταγές. Για τη δεύτερη όμως δε γίνεται να μην τονιστεί ο παρασιτικός τους ρόλος μέσα στην κοινωνία, καθώς επίσης και το γεγονός πως μόνο η αποποίηση του ρόλου τους θα μου επιτρέψει να σταθώ απέναντί τους με διαφορετικές από τις άκρως εχθρικές διαθέσεις του παρόντος.
Χαράλαμπος του Νικολάου Αρμπιλιάς