Εμείς, που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, επιλέξαμε, εκκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, να μην καταταγούμε στον ελληνικό στρατό, ζητώντας να εκπληρώσουμε εναλλακτική πολιτική κοινωνική υπηρεσία η οποία από το 1997 αποτελεί νόμο του ελληνικού κράτους.
Η πραγματικότητα της εναλλακτικής υπηρεσίας είναι γνωστή. Τιμωρητική διάρκεια, άσχημες συνθήκες εκπλήρωσης, ταξικότητα, ποινικοποίηση της συνείδησης, ρατσιστική αντιμετώπιση, με λίγα λόγια εκδικητικό πνεύμα από την πολιτεία προς όσους την επιλέξουν. Και πάνω απ’ όλα, πέταμα στα σκουπίδια κάθε σύστασης για βελτίωση, είτε αυτή προέρχεται από το εσωτερικό είτε από το εξωτερικό της χώρας.
Ακόμη όμως και κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες, κάποιοι επιλέξαμε αυτήν την εναλλακτική υπηρεσία να την εκπληρώσουμε. Στην προσπάθειά μας βρήκαμε απέναντί μας μια επιτροπή ελέγχου της συνείδησής μας, στελεχωμένη από στρατιωτικούς και – δυστυχώς – πανεπιστημιακούς, η οποία τα τελευταία χρόνια γνωμοδοτεί σταθερά για την απόρριψη της αίτησης οποιουδήποτε μη θρησκευτικού αντιρρησία.
Η επιτροπή αυτή, σύγχρονη έκδοση της μετεμφυλιακής επιτροπής κοινωνικών φρονημάτων, έχει ως αποστολή να κρίνει αν είμαστε «γνήσιοι» αντιρρησίες. Ερωτήσεις του τύπου «είσαι αναρχικός;», «ανήκεις σε κάποιο κόμμα;», «τι πιστεύεις για το τάδε ζήτημα» μας είναι εξαιρετικά οικείες, τις έχουμε υποστεί όλοι. Έτσι, εξήντα σχεδόν χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου και τριάντα τρία χρόνια μετά την πτώση της χούντας, τα κατάλοιπά τους εξακολουθούν να μπολιάζουν τους πιο στεγανούς χώρους της υποτιθέμενης δημοκρατίας μας και άνθρωποι εξακολουθούν να κρίνονται με βάση τις συνειδησιακές τους επιλογές.
Στρατό να πάμε δεν πρόκειται! Όλοι μας τη στιγμή αυτή είμαστε εκτός, χωρίς να νιώθουμε πως έχουμε παραβιάσει κάποιο νόμο. Η πολιτεία είναι που μέσα από τη λειτουργία αυτής της επιτροπής που σταθερά απορρίπτει αιτήματα των μη θρησκευτικών αντιρρησιών, επιδιώκει την απαξίωση του θεσμού και την μετατροπή του νόμου που η ίδια έχει ψηφίσει σε νεκρό γράμμα.
Δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας στις οικογένειες των επτά νέων που ωθήθηκαν στην αυτοκτονία φέτος στον ελληνικό στρατό. Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι την ανασφάλεια, τον φόβο μπροστά στο κυνηγητό, την άγνοια, την πίεση από τον στρατό και τον κοινωνικό περίγυρο, τους ηθικούς και ψυχολογικούς εκβιασμούς που δέχεται όποιος τολμά να μην «χωρά» στον ελληνικό στρατό. Τα περάσαμε και μεις, διεκδικώντας στην πράξη την απόφασή μας να μην καταταγούμε.
Για τις δολοφονίες αυτές θεωρούμε αποκλειστικά υπεύθυνη την ελληνική πολιτεία, η οποία συστηματικά κρατά στο σκοτάδι πως υπάρχει και ένας άλλος τρόπος εκπλήρωσης του στρατιωτικού καταναγκασμού, και που με τους νόμους και την πράξη της καθιστά ξεκάθαρο πως προτιμά επτά νέους ανθρώπους νεκρούς, παρά επτά μη στρατευμένους, που θα μπορούσαν να προσφέρουν με άλλον τρόπο στο κοινωνικό σύνολο – και ζωντανούς.
Δηλώνουμε τέλος την συμπαράστασή μας στους συντρόφους μας που με τη σειρά του Μαΐου αποφάσισαν να μην καταταγούν, είτε αυτοί επέλεξαν να εκπληρώσουν εναλλακτική υπηρεσία είτε όχι. Ακόμα και να το ζήτησαν, το αίτημά τους κατά πάσα πιθανότητα θα απορριφθεί με την συνηθισμένη αιτιολογία πως «η Επιτροπή δεν πείστηκε». Θα είμαστε στο πλάι τους στον δύσκολο δρόμο που τους περιμένει.
Κυριάκος Κ. (Αθήνα)
Παναγιώτης Γ. (Θεσσαλονίκη)
Νικήτας Λ. (Αθήνα)
Παντελής Π. (Θεσσαλονίκη)
Γιώργος Σ. (Αθήνα)