Ράδιο Τσαρούχι: Αυτοκτονίες στον ελληνικό στρατό, σταθερότητα στα Βαλκάνια
Του Δημοσθένη ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ – ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΥΓΗ, Σάββατο 19 Απριλίου 2008
Τα πράγματα στα Βαλκάνια πάνε κατ’ ευχήν -το έδειξε η μεγάλη ελληνική επιτυχία στο Βουκουρέστι. Το γειτονικό κρατίδιο κατάλαβε, με τη συνδρομή και της ελληνικής αριστεράς, ποιος είναι το αφεντικό στην περιοχή και κάτι αντινατοϊκές διαδηλώσεις στα Σκόπια, κάτι κείμενα υπογραφών στην Αθήνα είναι γραφικότητες όσων δεν καταλαβαίνουν από υπεύθυνη πολιτική.
Η Ελλάδα είναι δύναμη ευθύνης, σταθερότητας και ανάπτυξης στα Βαλκάνια, όπως και στο Αφγανιστάν (το κράτος διαθέτει τους φαντάρους και τη διπλωματία, το κεφάλαιο τις επενδύσεις) και ο απόγονος του μυθικού Λεωνίδα ελληνικός στρατός υπηρετεί απαρεγκλίτως την εθνική στρατηγική ήδη από τα χρόνια της Κορέας.
Η θέση της Ελλάδας στον κόσμο αναβαθμίζεται, το ίδιο και οι ευθύνες της, το μάχιμο του στρατού της και ο εξοπλισμός του, μέσω των δυσθεώρητων δαπανών. Δυστυχώς, βέβαια, δεν αντέχουν όλοι τόσες επιτυχίες και τόσες ευθύνες. Η υποστήριξη του μάχιμου του ελληνικού στρατού περνάει από την εντατικοποίηση της εκπαίδευσης και της “λάντζας”, τον εξαναγκασμό της συμμετοχής σε νατοϊκές ασκήσεις, τον αποχωρισμό από αγαπημένους, τον αυταρχισμό και τις αδιαφανείς διαδικασίες.
Έτσι, λοιπόν, η υποστήριξη του διεθνούς ρόλου της χώρας και των εθνικών υποχρεώσεων έχουν και κάποια θύματα σε καιρό ειρήνης. Θύματα “φαρμακευτικών δηλητηριάσεων”, “τραυματισμών”, “ατυχημάτων” και άλλων γελοίων μετωνυμιών της αυτοκτονίας.
Το Γενικό Επιτελείο Στρατού δεν είναι δυνατόν να παραδεχτεί ότι οι συνθήκες στον στρατό οδηγούν νέους ανθρώπους στην αυτοκτονία, γι’ αυτό και είτε καλλωπίζει τα στοιχεία είτε δεν δίνει καθόλου. Για τους ίδιους σκοπούς βεβαίως υπάρχει και η χυδαιότητα. Για φαντάρο που βρέθηκε νεκρός σε φωταγωγό πολυκατοικίας, διοικητής και αξιωματικοί στην παραμεθόριο διέδιδαν ότι έπεσε “προσπαθώντας να φτάσει στο μπαλκόνι της γκόμενας”, άσχετα αν μόλις είχε ειδοποιηθεί για τη μετάθεσή του από την Ορεστιάδα στο Διδυμότειχο, ενώ ο ίδιος ήταν από την Πάτρα (σχετική ανακοίνωση του Δικτύου Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος στο www.omhroi.gr).
Όπως το θέλει το γνωστό κλισέ, ο σημερινός ελληνικός στρατός είναι “κολέγιο” σε σύγκριση με το καθεστώς προηγούμενων δεκαετιών. Το 2007, όμως, 12 νέοι άνθρωποι αποφάσισαν να θέσουν τέρμα στη ζωή τους. Ο κατάλογος συνεχίζεται το 2008 και οι απόπειρες ολοένα και πληθαίνουν. Μια από τις πιο πρόσφατες σημειώθηκε λίγο μετά την αυτοκτονία έφεδρου αξιωματικού (ΔΕΑ) στο 646 Μ/Κ ΤΟ: πρόκειται για μονάδα η βασική δύναμη της οποίας βρίσκεται σήμερα στο Κόσοβο και κύριος ρόλος της είναι η εκπαίδευση και αποστολή δυνάμεων στην περιοχή.
Η κατάσταση δεν είναι ίδια από σώμα σε σώμα -όλοι ξέρουν ότι το Ναυτικό και η Αεροπορία είναι πολύ πιο “χαλαρά” από τον στρατό ξηράς. Είναι εξίσου γνωστό, ωστόσο, ότι σε όλα τα σώματα είναι κανόνας το “βύσμα”, ο αυταρχισμός, η εμπέδωση της ιεραρχίας, το καψώνι και η πεποίθηση ότι ο ένστολος θα αποκτήσει δικαιώματα μόνο μετά τη θητεία~ όσο αυτή διαρκεί, όμως, δεν είναι πολίτης.
Σ’ αυτόν τον κανόνα της χακί ιδεολογίας επιδιώκουν να υπαγάγουν τους νέους όσοι θέλουν υποχρεωτική τη θητεία στα 18. Σε όποιον δεν αρέσει, ας πάει για εναλλακτική θητεία. Ελλάδα με 23 μήνες και Κύπρος με 34 επιμένουν να διατηρούν τη μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας εναλλακτική υπηρεσία για τους αντιρρησίες σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ η αντίρρηση αναγνωρίζεται μόνο στις περιπτώσεις θρησκευτικών αντιρρησιών, π.χ. Μαρτύρων του Ιεχωβά (βλ. “Ελευθεροτυπία”, 14.4.2008)~ ιδεολογική αντίθεση στον μιλιταρισμό και τον εθνικισμό δεν νοείται.
Υπάρχει όμως.
Αυτές τις μέρες, ο αντιρρησίας συνείδησης και μέλος του Συνδέσμου Αντιρρησιών Μπάμπης Ακριβόπουλος παραπέμφθηκε στο Ναυτοδικείο Πειραιά με την κατηγορία της ανυποταξίας. “Σαν ειρηνιστής και αντιρρησίας συνείδησης”, διαβάζουμε στη δήλωσή του (10.4.2008), “δεν αναγνωρίζω κανένα αδίκημα ανυποταξίας σε καιρό ειρήνης ή πολέμου ή οποιονδήποτε άλλο καιρό. Δεν θέλω να παράσχω στο κράτος απλήρωτη εργασία με τη μορφή της στρατιωτικής θητείας και οπωσδήποτε, σε περίπτωση πολέμου, δεν μπορώ να πάρω όπλο και να σκοτώσω κατόπιν διαταγής. Κατά τη γνώμη μου ο στρατός, ως μάζα ανθρώπινου δυναμικού, παραμένει ο βασικός μοχλός του πολεμικού παραλογισμού και έτσι αρνούμαι να ενταχθώ σε αυτόν”.
Φαίνεται ότι δεν τους συγκινεί όλους ο νέος πατριωτισμός.