H χρεοκοπία της Ελλάδας μπορεί να αποφευχθεί με τέσσερις δραστικές αποφάσεις (λέω εγώ, ο απλός πολίτης, και η κοινή λογική). Πρώτη κίνηση: μείωση κατά 50% των στρατιωτικών δαπανών· προς το παρόν δηλαδή: η πρόθεση και η τάση πρέπει να είναι η ελαχιστοποίησή τους. Είναι εφικτό; Είναι, αν ταυτοχρόνως, η Ελλάδα πάρει απόφαση για την ανεξαρτησία της, για το ότι δεν υποχρεούται να αγοράζει φρεγάτες και Eurofighters από κανέναν. Ο ευρωπαϊκός εκβιασμός «αν σας έχουμε πελάτη θα σας βοηθήσουμε να ξελασπώσετε» είναι η συνέχεια μιας παλιάς πολιτικής εξάρτησης: η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να επιλέγει τι θα αγοράζει και τι όχι. Επίσης, πρέπει να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ και να αφοπλιστεί. Αν οι Ευρωπαίοι επιμένουν να μας βοηθήσουν, ας μας βοηθήσουν σε περίπτωση που κάποιος παραβιάσει τα σύνορά μας, ή εκδηλώσει, με οποιονδήποτε τρόπο, επεκτατικές βλέψεις.
Το 2002 οι αμυντικές δαπάνες της Ελλάδας ανήλθαν στο 4,91% του ΑΕΠ, ένα ποσοστό-ρεκόρ που ξεπέρασε ακόμη και την Τουρκία· στη συνέχεια, το 2006 και το 2007, παρατηρήθηκε μείωση με στόχο τη μακροπρόθεσμη σταθεροποίηση των αμυντικών δαπανών κάτω του 3% και των εξοπλιστικών δαπανών κάτω του 1% του ΑΕΠ. Ο στόχος δεν επαρκεί: στην πραγματικότητα, δεν επαρκεί ούτε η κοινωνική συναίνεση. Οι περισσότεροι πολίτες δεν συνειδητοποιούν ότι, πέρα από τη συντήρηση της στρατιωτικής ζωής και τον διαρκή εκσυγχρονισμό των οπλικών συστημάτων, η παρέλαση της 25ης Μαρτίου στην Αθήνα, κοστίζει στο πεζικό 750.000 ευρώ, στο ναυτικό 308.000 ευρώ και στην αεροπορία 1.000.000 ευρώ. (Κάντε την πρόσθεση). Για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, στη Θεσσαλονίκη, το κόστος είναι, αντιστοίχως, 430.000, 470.000 και 1.000.000 ευρώ. (Ξανακάντε την πρόσθεση). Θα επαναλάβω εδώ την ανάγκη για κατάργηση της στρατιωτικής θητείας και για τη δημιουργία μικρού, επαγγελματικού στρατού, με –επιμένω– πρόθεση και τάση πλήρους αφοπλισμού. Αυτό είναι το σωστό, αυτό είναι το δίκαιο, αυτή είναι η ανάγκη της εποχής μας. Aν ο κ. Παπανδρέου φιλοδοξεί να γίνουμε η Δανία του Νότου, πρέπει να πάρει υπόψη ότι η Δανία (που έχει πληθυσμό 5,5 εκ.) συντηρεί 27.000 στρατιωτικό προσωπικό, ενώ εμείς (με 11 εκ.) συντηρούμε 193.000. Πώς ακούγεται αυτό; Το επιχείρημα ότι η Δανία δεν απειλείται από κανέναν –ενώ εμείς απειλούμαστε– δεν με πείθει: για μιαν ακόμα φορά, ας μας προστατεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση· ας χρησιμεύσει σε κάτι, εκτός από να μοιράζει αντιπαραγωγικά λεφτά, από το να κάνει –επί είκοσι χρόνια– τα στραβά μάτια για το ελληνικό μπάχαλο και τέλος, σαν αυστηρός μπαμπάς, να αναγγέλλει ότι the game is over.
Δεύτερη απόφαση: εξολορθολογισμός του κρατικού μηχανισμού, του δημοσιοϋπαλληλικού κόσμου και της εκκλησίας. Μείωση των δαπανών της κρατικής συσκευής: πάγωμα προσλήψεων, συστηματοποίηση αρμοδιοτήτων, κατάργηση προνομίων των αρχών του 20ού αιώνα (επιδόματα ανύπαντρων κορασίδων, επιδόματα «χρονικής ακριβείας», επιδόματα σε όσους δεν δικαιούνται άλλα επιδόματα (!)), απολύσεις αργομίσθων και πολυθεσιτών, φορολογικός έλεγχος μεγαλοστελεχών. Όπως έχει συζητηθεί τελευταία, η Αυστρία διαθέτει σώμα 70.000 δημοσίων υπαλλήλων, ενώ η Ελλάδα περίπου 1.000.000, αν και ο αριθμός παραμένει ανεξακρίβωτος. Έτσι κι αλλιώς, η ελληνική γραφειοκρατία επιβαρύνει τους φορολογούμενους πολίτες, παρεμποδίζει την ιδιωτική τους πρωτοβουλία (η οποία έχει μεγάλα περιθώρια ανάπτυξης: στην πράσινη οικονομία, λόγου χάρη) και αποτυγχάνει να τους εξυπηρετήσει. Όσο μεγαλύτερο είναι το κράτος, τόσο πιο δυσκίνητο, τόσο λιγότερο αποτελεσματικό, τόσο πιο διεφθαρμένο. Όταν μάλιστα σ’ αυτό το κράτος ανήκει η εκκλησία –χωρίς όμως την περιουσία της– βρισκόμαστε μπροστά σ’ έναν παραλογισμό. Ξέρω ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών σοκάρεται στην ιδέα της δήμευσης της εκκλησιαστικής περιουσίας: ωστόσο, αυτό πρέπει να γίνει. Επιπλέον, αποτελεί παραλογισμό να πληρώνεται το προσωπικό του ιερατείου (παπάδες και τα τοιαύτα) από το ελληνικό κράτος.
Τρίτη απόφαση: καλλιέργεια της γης. Ο λεγόμενος «μαρασμός» της επαρχίας είναι σύνθετο ζήτημα που δεν σχετίζεται μόνον με την εγκατάλειψη της γεωργίας. Απλούστατα, η ζωή στις πόλεις είναι πιο ενδιαφέρουσα. Για να μείνουν οι πολίτες στην επαρχία και να παράγουν αγαθά, πρέπει η ενασχόληση με τη γεωργία να αξίζει τον κόπο. Κοντολογίς, επιβάλλεται αγροτική μεταρρύθμιση (η βιομηχανία σ’ αυτή τη φάση μού φαίνεται πολυτέλεια), καθώς και η τέταρτη απόφαση που αφορά τον έλεγχο του εμπορίου, των εισαγωγών (ελαχιστοποίηση), των εξαγωγών (μεγιστοποίηση) και των ευρωπαϊκών επιχορηγήσεων. Είναι εφικτό; Είναι, αν η Ελλάδα υποστηρίξει τα προϊόντα της στην Ε.Ε. και αν συγκρατήσει την κερδοσκοπία των μεσαζόντων.
Τέλος, η στάση της Ε.Ε. εξελίσσεται σε πανουργία, χώρια την παραδοσιακή υποκρισία: μας θεωρούν καραγκιόζηδες (το κανάλι Bloomberg μάς κατηγορεί για σπάταλη βαλκανιάδα με μουσική υπόκρουση από το θέατρο σκιών), αλλά, εν μέσω φτώχειας, τοκογλυφίας και αβεβαιότητας, εμφανίζεται ο Νικολά Σαρκοζί για να μας πασάρει στρατιωτικό υλικό. Όλοι οι πρόεδροι είναι πλασιέ προϊόντων, εκτός από τους δικούς μας.