Πριν λίγες μέρες μου ήρθε το χαρτί της υποχρεωτικής κατάταξης στο πεζικό.Μάλιστα μου έκαναν την τιμή να είμαι ΥΕΑ (Υποψήφιος Εφεδρος Αξιωματικός). Μαζί με την ευκαιρία να “υπηρετήσω” την “πατρίδα”, να σμιλευτώ σαν “άντρας” μέσω των εμπειριών που θα αποκτήσω, θα μπορούσα να κερδίσω επάξια και βαθμό στις ένοπλες δυνάμεις.Είναι τόσο ελκυστικό, που δύσκολα θα μπορούσα να πω το ..ναι!Τρία στην τιμή του ενός: 12μηνη υποχρεωτική θητεία στις ένοπλες δυνάμεις…
Ποτέ άλλοτε στη ζωή μου δε βρέθηκα σε μεγαλύτερο δίλημμα, όχι γιατί δεν είχα ξεκαθαρίσει τις απόψεις μου, αλλά περισσότερο γιατί το κοινωνικό σύνολο βρίσκεται σε μια κατάσταση διαρκούς ύπνωσης, άγνοιας και το σημαντικότερο, φόβου όσον αφορά αυτό το θέμα. Ήμουν συνεπώς υποχρεωμένος να δικαιολογώ διαρκώς στην οικογένειά μου, σε φίλους μου, σε συγγενείς με τους οποίους είχα να μιλήσω χρόνια, και που “επιστρατεύτηκαν” για να με μεταπείσουν.
Εννοείται πως αυτό με έκανε ακόμη πιο σκληρό στην απόφασή μου. Δηλώνω υπεύθυνα οτι δεν επιθυμώ να εκτίσω κανενός είδους θητεία, είτε ένοπλη, είτε άοπλη, είτε εναλλακτική, η οποία υπάγεται σε στρατιωτικούς φορείς ή είναι κατά κάποιο τρόπο εξαρτημένη από αυτούς.Η εναλλακτική θητεία έχει και ένα ακόμη στοιχείο που με απωθεί. Είναι ο τρόπος για το κράτος να ακυρώνει το πολιτικό μέρος της άρνησης στράτευσης και συνεπώς δεν αποτελεί κίνδυνο για το μιλιταρισμό του.
Μίλησα πιο πάνω για τον φόβο που πολλοί νέοι (και όχι μόνο) έχουν, παρόλο που συμμερίζονται έστω ως ένα βαθμό τις σκέψεις μου. Έχετε υπ’όψιν όμως οτι ο φόβος όπως τον εννοώ, εμπεριέχει την απέχθεια και την οργή. Υπάρχουν όμως λόγοι για να απεχθάνεται κανείς την κατάταξη και θητεία στις ένοπλες δυνάμεις και συνεπώς την όλη ιδέα του στρατού;
Ας συνοψίσουμε λιγάκι μερικά βασικά γιατί…
1) 12 μήνες μακρυά απο το σπίτι σου, την οικογένειά σου, τους φίλους σου, την εργασία σου, τις σπουδές σου, τα ενδιαφέροντά σου
2) 12 μήνες στους οποίους είσαι αναγκασμένος να υπακούς θες δε θες, είτε πρόκειται για κάτι λογικό ή παράλογο, είτε είναι κάτι που θα βλάψει εσένα ή άλλους
3) 12 μήνες κάνοντας σκοπιές, αγγαρείες, προσοχές, ασκήσεις, φυλακές και ακούγοντας υποχρεωτικά το κάθε τι που πιστεύει ο στρατός οτι πρέπει να ακούσεις
4) 12 μήνες με μεταθέσεις σε μέρη που δεν θα επιλέξεις εσύ, για διάστημα που δεν θα επιλέξεις εσύ, για σκοπούς που δεν εξυπηρετούν εσένα
5) 12 μήνες έχοντας στο στόχαστρο όχι τον υποτιθέμενο “εχθρό” αλλά την προσωπικότητά σου και την ψυχολογία και αισιοδοξία που έχεις σαν νέος ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν.
6) 12 μήνες οικονομικής επιβάρυνσης της οικογένειάς σου και του κρατικού μηχανισμού και συνεπώς του κοινωνικού συνόλου, μιας και αυτό τον χρηματοδοτεί με τους φόρους που πληρώνει και την εξευτελιστικά χαμηλόμισθη εργασία του.
7) 12 μήνες στους οποίους δεν είσαι καν “πολίτης”, όπου τα “δημοκρατικά
δικαιώματά” σου έχουν ανασταλεί.
8) 12 μήνες νεκρού χρόνου τους οποίους δεν επέλεξες εσύ.
Είναι χρήσιμο επίσης να παραθέσω κάποια “ατράνταχτα” επιχειρήματα που άκουσα όλο αυτό το διάστημα, απο τότε που δήλωσα ανοιχτά ότι δεν θα πάω στρατό, καθώς και απαντήσεις σε αυτά που θεωρώ πως με εκφράζουν
1) ο στρατός θα σε κάνει άντρα
Δεν επιθυμώ να γίνω “άντρας”. Ο “άντρας” και η “γυναίκα” είναι κοινωνικά στερεότυπα τα οποία υπάρχουν σε όλες τις πατριαρχικές κοινωνίες και έχουν χρησιμοποιηθεί(και συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται) για έναν πολύ βασικό λόγο: την ενίσχυση και διατήρηση
της κοινωνικής θέσης της κυρίαρχης τάξης απέναντι στα “χαμηλά” κοινωνικά στρώματα, διαιρώντας τα σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα: του κυρίαρχου άντρα και της υπόδουλης γυναίκας, αναπαράγοντας έτσι τον ταξικό διαχωρισμό, μέσω του σεξισμού.
Απορρίπτω και τα δυο αυτά στερεότυπα και καθημερινά στηρίζω έμπρακτα τη χειραφέτηση και των δυο φύλων, με στόχο την αρμονική συμβίωση και την αποβολή των σεξιστικών προτύπων του “γυμνασμένου” και “βαρύ” άντρα, της “καλλίγραμμης” και ”υπάκουης” γυναίκας. Δε θεωρώ των εαυτό μου ανώτερο απο τις γυναίκες επειδή γεννήθηκα άντρας, ούτε θέλω να γίνω “ανώτερος” κανενός και καμίας.
2) στον στρατό θα γνωρίσεις ανθρώπους, θα αποκτήσεις εμπειρίες, είναι το μεγαλύτερο σχολειό
Τις περισσότερες εμπειρίες τις ζω και θα τις ζήσω στην καθημερινή ζωή μου, όπως και τους ανθρώπους που θα γνωρίσω. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο σχολείο απο την καθημερινή τριβή με τους συνανθρώπους μου και τη βιοπάλη (γιατί περί αυτού πρόκειται και όχι για αληθινή ζωή) μέσω της οποίας συνειδητοποίησα την κοινωνική/ταξική μου θέση, μαθαίνω ποιος είμαι και τι θέλω, δοκιμάζω τον εαυτό μου όπου και όπως επιθυμώ και προσπαθώ να κάνω πραγματικότητα τις επιθυμίες μου.
3) θα υπηρετήσεις την πατρίδα, θα κάνεις το χρέος σου, εμείς οι Ελληνες έχουμε λαμπρή ιστορία κλπ κλπ, το έθνος μας κλπ κλπ
Και μόνο η λέξη “υπηρετήσω” δείχνει την αλαζονεία και αντιμετώπιση που δείχνει ο στρατός προς την προσωπικότητα και ύπαρξή μου. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Τα κράτη και τα σύνορά τους είναι οικονομικοπολιτικά μορφώματα που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της μειοψηφικής πλουτοκρατίας, στην προσπάθεια τους να ελέγξουν τα κεφάλαια και τους φυσικούς πόρους που μπορούν. Η ιστορία μας διδάσκει οτι τα κράτη είναι αμείλικτοι μηχανισμοί που υποτάσσουν σύνολα ανθρώπων και εκμεταλλεύονται την εργασιακή τους δύναμη, με άμεσο αποδέκτη μια κλίκα πλουσίων οι οποίοι προσπαθώντας να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους, χρησιμοποιούν μια σειρά απο θεσμούς με κυριότερους: την παιδεία, τη
θρησκεία, την οικογένεια, τη μισθωτή εργασία. Δε διστάζει δε να καταστείλλει με τον πιο άγριο τρόπο τις μαζικές διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις, χρησιμοποιώντας την αστυνομία
και το στρατό. Η λίστα είναι τόσο μεγάλη που δεν έχει νόημα να την παραθέσω εδώ. Απο τις δημοκρατικές εξεγέρσεις του 19ου αιώνα, τις μάχες του αγροτισμού, τις εργατικές εξεγέρσεις που πνίγηκαν στο αίμα, και η λίστα αυτή μακραίνει συνεχώς. Ο στρατός
έχει μάλιστα καταλύσει 3 φορές την ίδια την αστική δημοκρατία, εγκαθιδρύοντας χούντες, με πιο πρόσφατη τη χούντα του ’67 και έχει και κάποιες αποτυχημένες απόπειρες στο ενεργητικό του.
Το μόνο χρέος που μου αναγνωρίζω είναι η υποχρέωσή μου σαν κοινωνικός αγωνιστής να παλεύω συνεχώς και έμπρακτα για την στήριξη των αγώνων που δίνουν καθημερινά οι συνάνθρωποί μου ενάντια στην καταπίεση που υφίστανται, με στόχο μια κοινωνία απελευθερωμένη απο τα δεσμά του σωβινισμού, των ταξικών διαχωρισμών, της εξουσίας και της εκμετάλλευσης.
Είμαι κάθετα αντίθετος σε κάθε μορφή εθνικισμού, ρατσισμού και σωβινισμού απ’όπου και εάν προέρχονται. Είμαι πολίτης του κόσμου και όλοι οι άνθρωποι είναι αδέρφια μου, με τα οποία δεν έχω να χωρίσω τίποτα απολύτως. Τα αρχαιοελληνικά ιδεώδη και οι χαμένες πατρίδες είναι όπλα στα χέρια της άρχουσας τάξης και τα έχει χρησιμοποιήσει ουκ ολίγες φορές, με τραγική κατάληξη όπως πχ. στα γεγονότα του ‘22 που οδήγησε στην προσφυγιά 2.000.000 ανθρώπους. Δεν είμαι πρόθυμος να σκοτώσω και να σκοτωθώ για μια
“μεγάλη ιδέα” ή ενάντια σε “προαιώνιους” εχθρούς.
4) ένας χρόνος είναι μωρέ, θα περάσει χωρίς να το καταλάβεις. Οι παλιοί που υπηρετούσαν 24 και 32 μήνες πως τα έβγαλαν πέρα;
Ευχαριστώ πολύ, αλλά τον 1 αυτό χρόνο προτιμώ να τον περάσω δημιουργικά εκτός στρατού. Οι παλιοί εάν τους δινόταν η ευκαιρία για 12 μήνες, θα πέταγαν απ’τη χαρά τους και ασυζητητί εάν είχαν την ευκαιρία να μην πάνε καθόλου, δε θα πήγαιναν.
5) δηλαδή όλοι οι άλλοι που πάνε, τι είναι, ηλίθιοι;
Οχι βέβαια, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να μην τολμήσεις να αποφύγεις την στράτευση όπως
- ο κοινωνικός περίγυρος και κυρίως ο οικογενειακός που ασκεί τρομερή πίεση
- ο κοινωνικός στιγματισμός οτι δεν είσαι “άντρας”, οτι είσαι δειλός, αδερφή, τεμπέλης, αποτυχημένος, τρελός και πάει λέγοντας
- η άγνοια για τα βασικά δικαιώματά σου, για την εναλλακτική θητεία, το Ι5
όλα αυτά δημιουργούν την αίσθηση του αναπόφευκτου και ειδικά στην επαρχία όπου τα πράγματα είναι πιο δύσκολα από κοινωνική σκοπιά
6) πρέπει να πας, δε γίνεται αλλιώς, είναι υποχρέωση σου
Είναι υποχρέωσή μου να υπερασπίζομαι το δικαίωμα της επιλογής, τα πρέπει δε χωράνε στην ιδεολογία μου.
Αυτά είναι τα κυριότερα επιχειρήματα που άκουσα (Και μερικά άλλα τα οποία δεν αξίζει να αναφέρω).
Επιπρόσθετα, συμπέρασμα και επίλογος
Ο σύγχρονος στρατός έχει καταφέρει πολλά πράγματα.
-Έχει την ικανότητα να δολοφονεί μαζικά
Εξυπνα όπλα που κατευθύνονται από δορυφόρους και ακτίνες laser και που συνοδεύονται από “παράπλευρες” απώλειες
-δρα σε πολλά μέρη ταυτόχρονα και έξω απο τα εθνικά σύνορα
πχ. οι αποστολές σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Σομαλία και στον εμφύλιο μετά την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας Ελλήνων στρατιωτών σαν “ειρηνευτική” δύναμη ή στη μορφή “υποστήριξης”.
(και παλιότερα στην Κορέα και στην Ουκρανία)
-κατέχει την τεχνογνωσία και τεχνολογία για τους πιο απεχθείς και επικίνδυνους
τρόπους δολοφονιών που μπορούν να εξολοθρεύσουν ολόκληρους πληθυσμούς
Πυρηνικά οπλοστάσια, βιολογικά και χημικά όπλα
-επηρεάζει την ψυχολογία ολόκληρων εθνών, χέρι χέρι με τη θρησκεία
το σημερινό παράδειγμα του “πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία” ή αλλιώς “πόλεμο του πετρελαίου” ή αλλιώς “πόλεμο των πολιτισμών”
-τρώει τη μερίδα του λέοντος απο το εισόδημα των πολιτών
Το 1995 οι δαπάνες άμυνας της Ελλάδας ήταν 4.4% του ΑΕΠ, της Τουρκίας 4%, των ΗΠΑ 3.8% ενώ ο μέσος όρος για το ΝΑΤΟ ήταν 2.4% και για την ΕΕ 2.2% του ΑΕΠ. Δλδ οι ελληνικές δαπάνες άμυνας σε σχετικούς όρους είναι υπερδιπλάσιες αυτών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ
Το προσωπικό που απασχολείται στις ένοπλες δυνάμεις το 1995 αντιστοιχούσε στο 5.6% του εργατικού δυναμικού στην Ελλάδα, 1.9% στο ΝΑΤΟ, 4.1% στην Τουρκία, 1.9% στις ΗΠΑ, 1.3% στο Ηνωμ. Βασίλειο, 1.6% στην Ισπανία.
Αυτή τη στιγμή, οι δαπάνες είναι κοντά στο 5.5%, με την παιδεία να παίρνει το 3.5% και την υγεία το 2.9% και αυτά με επίσημα στοιχεία, τα ανεπίσημα είναι ακόμη χειρότερα.
-οδηγεί τους νέους στην αυτοκτονία και στα ψυχολογικά προβλήματα
φέτος μόνο, είχαμε 6 αυτοκτονίες στον στρατό και μια εκτός στρατού (από μαθήτρια υπαξιωματικό που πήρε “αναρρωτική” άδεια). Το 25% των νεοσύλλεκτων δηλώνει απογοητευμένο απο τη ζωή. Πόσοι είναι αυτοί που άντεξαν τελικά, αλλά σημαδεύτηκαν απο τις “εμπειρίες” του στρατού;
-φροντίζει ώστε οι προμήθειες και οι εξοπλισμοί του να είναι πάντα στο ”σωστό” μέτρο
Πάμπολα σκάνδαλα σχετικά με τους εξοπλισμούς, οι οποίοι γίνονται με αδιαφανείς διαδικασίες και μακρυά απο κάποιου είδους ουσιαστικού ελέγχου, συν την αποδεδειγμένη μέτρια εως κακή κατάσταση μεγάλου μέρους του υπάρχοντως εξοπλισμού. Όλα αυτά βέβαια στις πλάτες μας..
Ο στρατός είναι πέρα και έξω απο την αστική δημοκρατία. Οι στρατιώτες δεν είναι πολίτες, υπάρχουν ειδικά δικαστήρια γι’αυτούς και ειδικοί νόμοι και διατάξεις. Ο στρατός δεν είναι υπόλογος στο κοινοβούλιο ή σε κάποιο ελεγκτικό όργανο. Δεν υπάρχει τίποτα
το δημοκρατικό στο στρατό, ούτε καν με την εκφυλισμένη έννοια της δημοκρατίας έτσι όπως την ορίζει το αστικό κράτος. Σήμερα ο στρατός έχει απαξιώσει τα ίδια του τα ιδανικά, την ανδρεία, την τιμή, το θάρρος, τον πατριωτισμό. Δεν υπάρχει τίποτα το έντιμο στο να πατήσεις ένα κουμπί,ενέργεια που θα οδηγήσει στο θάνατο δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες
συνανθρώπων σου. Η αρχαιοελληνική “υπερηφάνεια” καταρρέει στα σύγχρονα πολεμικά μέτωπα, αλλά πολύ περισσότερο παραδίδεται αμαχητί στα μυαλά των νέων ανθρώπων.
Το παρακάτω απόσπασμα απο ένα μικρό βιβλίο της Ρόζας Λούξεμπουργκ που γράφτηκε για τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο, αντικατοπτρίζει πιστεύω πολύ καλά τα παραπάνω και παραμένει επίκαιρο έως και σήμερα:
”Το κρέας για τα κανόνια που φορτώθηκε για το μέτωπο τον Αύγουστο και το Σεπτέβρη, γεμάτο μέχρι τα μπούνια απο πατριωτισμό, σαπίζει τώρα κάπου στο Βέλγιο, στη Βοσγία και στη Μασουρία (περιοχές που έγιναν οι πρώτες μάχες του πολέμου), στα νεκροταφεία
οπου έχει φυτρώσει ολόκληρο δάσος απο τα ευεργετήματα αυτού του πολέμου.
Αυτή η σοδειά θα μαζευτεί γρήγορα. Πάνω στον ωκεανό αυτών των σταχυών, χιλιάδες χέρια τείνουν με απληστία να πάρουν τη μερίδα τους σ’αυτή τη σοδειά. Οι πόλεις μεταμορφώνονται σε σωρούς απο ερείπια, τα χωριά σε νεκροταφεία, χώρες ολόκληρες σε ερήμους, πληθυσμοί ολόκληροι σε ζητιάνους, οι εκκλησίες σε στάβλους.
Τα δικαιώματα των λαών, οι συνθήκες ειρήνης, οι πιο ιεροί όρκοι, η υπέρτατη εξουσία, όλα γίνονται κομμάτια”
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τον λόγο, γιατί πρέπει να εκπαιδευτώ ώστε να σκοτώνω πιο αποτελεσματικά, να υποστώ πλύση εγκεφάλου για να διαπράξω θηριωδίες πιο εύκολα και όλα αυτά για να υπερασπίσω τα συμφέροντα των πλουσίων.
Ο επαγγελματικός στρατός επίσης δε θα λύσει τίποτα απο τα παραπάνω.Με το οικονομικό δέλεαρ χιλιάδες νέοι (και νέες) θα πάνε νομίζοντας οτι θα αλλάξει η ζωή τους, ενώ στην πραγματικότητα θα αποτελέσουν την ενδιάμεση λύση για την καταπολέμιση της ανεργίας, αλλά και για τη συγκρότηση ενός περισσότερο ”πειθήνιου” σώματος στα χέρια των στρατοκρατών.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΩ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ
ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΘΗΤΕΙΑΣ
ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ
ΔΗΛΩΣΗ ΟΛΙΚΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ
Δημητρακόπουλος Γιώργος Μάης 2007