Κατηγορίες
εξωτερικό νέα τύπος

Ισραήλ: Ανοίγει ο «φάκελος στρατός κατοχής»

 

Ανοίγει ο «φάκελος στρατός κατοχής»

 

Ολο και πιο δύσκολη γίνεται πλέον η στρατολόγηση για το στρατό κατοχής του Ισραήλ

Αναταράξεις προκαλούν στην ισραηλινή κοινωνία ορισμένα νέα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα από την ισραηλινή στρατιωτική διοίκηση. Οπως όλα δείχνουν, ο, αποτυχημένος για τους στόχους της ισραηλινής ηγεσίας και των διεθνών υποστηρικτών της, πόλεμος στο Λίβανο λειτούργησε μάλλον ως φιτίλι που πυροδότησε αλυσιδωτές αντιδράσεις, έτσι ώστε να ανοίξει, για πρώτη φορά ουσιαστικά, ο «φάκελος ισραηλινό στράτευμα».

Ενώ οι επιδρομές και επιθέσεις στα παλαιστινιακά εδάφη συνεχίζονται με έντονους ρυθμούς ιδιαίτερα στη Λωρίδα της Γάζας και ενώ ακόμη δεν έχει δημοσιευτεί η τελική μορφή του πορίσματος Βίνογκραντ για «τα λάθη και τις ευθύνες της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας κατά τη λήψη της απόφασης για εισβολή στο Λίβανο», η ισραηλινή στρατιωτική ηγεσία έρχεται για πρώτη φορά να παραδεχτεί ότι έχει αυξηθεί σημαντικά ο αριθμός όσων, ανδρών και γυναικών, αρνούνται να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία και στη συνέχεια να ανταποκριθούν στις κλήσεις τους για εφεδρεία (οι άνδρες).

Με βάση τα επίσημα στοιχεία του στρατού, το 25% των ανδρών και το 43% των γυναικών αρνούνται, πλέον, να καταταχθούν. Βέβαια, δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Στο Ισραήλ, όπου η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική για άνδρες και γυναίκες (τρίχρονη για τους μεν, 21 μήνες για τις δε), οι μόνοι που δεν υπηρετούσαν, μέχρι πρότινος, ήταν, εκτός όσων κρίνονταν ανεπαρκείς από άποψη σωματικής ή ψυχολογικής υγείας και τους Ισραηλινούς Αραβες που είθισται να μην καλούνται καν στο στρατό, οι θρησκευόμενοι εβραίοι, με το σκεπτικό ότι «αφιερώνουν τη ζωή τους στη μελέτη των ιερών κειμένων».

Ταυτόχρονα, όμως, τα κόμματα που τους εκπροσωπούν στο Κοινοβούλιο υιοθετούν ολοένα σκληρότερη θέση, υποστηρίζοντας ενεργότερη στρατιωτική δράση είτε κατά των Παλαιστινίων είτε αλλού. Το γεγονός αυτό είχε αρχίσει να προκαλεί τη δυσαρέσκεια της υπόλοιπης ισραηλινής κοινής γνώμης και εκφράστηκε για πρώτη φορά ανοιχτά, το 2000, στις διαδηλώσεις υπέρ της απόσυρσης των ισραηλινών κατοχικών στρατευμάτων από το νότιο Λίβανο, όταν χιλιάδες μανάδες υπογράμμιζαν ότι «δε θα αφήσουν να σκοτώνονται τα δικά τους παιδιά για τις αποφάσεις που παίρνουν όσοι δεν πάνε καν στο στρατό».

Σταδιακή «αποκαθήλωση» της «εικόνας» του στρατού

Η άρνηση υπηρέτησης της θητείας δεν είναι καινούριο φαινόμενο στο Ισραήλ. Η πρώτη περίπτωση καταγράφηκε το 1954, όταν ο δικηγόρος Αμνόν Ζιχρόνι δήλωσε «αρνητής συνείδησης ως φιλειρηνιστής». Εκτοτε, υπάρχουν αρκετά τέτοια περιστατικά, τα οποία συνήθως εκδηλώνονταν σε στιγμές «πολεμικής κρίσης», όπως ήταν στις αρχές του ’80 η εισβολή στο Λίβανο. Στο πλευρό των αρνητών, στέκονται φιλειρηνικές οργανώσεις, τα αραβικά κόμματα και η συμμαχία «Χαντάς», όπου συμμετέχει το ΚΚ Ισραήλ. Αντίθετα, απέναντί τους, έχουν σταθεί ακόμη και τα κόμματα της «καθεστωτικής αριστεράς», όπως χαρακτηρίζονται συχνά σε επιστολές αρνητών το Εργατικό Κόμμα και το Μέρετζ, αφού «υποκριτικά αντιλαμβάνονται τα αίτια της στάσης μας, αλλά δεν εγκρίνουν τον τρόπο αντίδρασης γιατί υποσκάπτει την ασφάλεια…».

Οπως και να έχει, πάντως, είναι αλήθεια ότι το κύμα των αρνητών στράτευσης, είτε στο επίπεδο νεοσύλλεκτων άρα τελειόφοιτων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, είτε στο επίπεδο των εφέδρων, διογκώθηκε μετά το ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα και ιδιαίτερα μετά το 2002, οπότε ο ισραηλινός στρατός «σάρωσε» κυριολεκτικά ολόκληρες πόλεις και χωριά στη Δυτική Οχθη. Από το 2002 μέχρι σήμερα, έχει αυξηθεί και ο αριθμός όσων ζητούν απαλλαγή προφασιζόμενοι ψυχολογικούς ή ιατρικούς λόγους, κάτι που δε συνέβαινε παλιότερα, αφού η στρατιωτική θητεία ήταν ένας από τους πυλώνες της ισραηλινής κοινωνίας που γαλουχήθηκε στην άποψη ότι «οφείλει να είναι με το όπλο στο χέρι για να προστατευτεί, αφού δέχεται από παντού επίθεση και είναι ντροπή για το έθνος και τον αγώνα που καταβάλλει για επιβίωση όποιος αρνείται να υπηρετήσει». Η ονομασία «Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις – IDF» και ο χαρακτηρισμός «στρατός του λαού», που αποδίδεται συχνά στο στράτευμα, προφανώς, συνάδουν με την αντίληψη που μεθοδικά καλλιεργείται στον μέσο Ισραηλινό πολίτη, από τη στιγμή που πατά το πόδι του σαν νήπιο μέχρι να πεθάνει.

Η πολιτική της κατοχής στο στόχαστρο

Η εικόνα αυτή, όπως όλα δείχνουν, έχει υποστεί, πλέον, τεράστιες, και πιθανώς μη ανασκευάσιμες, ρωγμές. Εκτός από όσους προσπαθούν, απλώς, να απαλλαγούν από τη στρατιωτική θητεία με γνωματεύσεις, έχει αυξηθεί και ο αριθμός όσων αρνούνται να υπηρετήσουν, αμφισβητώντας το χαρακτήρα, τη νομιμότητα και τη χρησιμότητα του στρατεύματος με κριτήριο τη δράση του όλα αυτά χρόνια. Και μπορεί να έχουν αυξηθεί όσοι δηλώνουν γενικώς «αρνητές συνείδησης εξαιτίας των φιλειρηνικών τους απόψεων», φαίνεται, όμως, ότι αυτό που ενοχλεί περισσότερο από όλα, είναι όσοι δεν αρνούνται γενικώς να υπηρετήσουν, αλλά ξεκαθαρίζουν ότι δε θα υπηρετήσουν σε κατεχόμενα εδάφη και δε θα εκτελέσουν εντολές που θα προκαλέσουν καταστροφή και θάνατο σε έναν άλλο λαό.

«Οσο απάνθρωποι και αν γίνουμε, όσο και αν ποδοπατήσουμε την οποιαδήποτε αξία και αρχή, δε θα είμαστε ασφαλείς, αφού συνεχίζουμε να είμαστε κατακτητές και να διαπράττουμε καθημερινά εγκλήματα σε βάρος άλλων λαών, κυρίως των Παλαιστινίων», υπογραμμίζουν πολλοί αρνητές στις δημόσιες δηλώσεις τους, παραθέτοντας (οι έφεδροι) σειρά ανατριχιαστικών επεισοδίων από τη στρατιωτική τους θητεία «για την ασφάλεια του Ισραήλ» μέσα στις παλαιστινιακές πόλεις.

Μπροστά στο διογκούμενο πρόβλημα, που σαφώς πλέον λαμβάνει βαθιές πολιτικές διαστάσεις, η στρατιωτική ηγεσία φαίνεται ότι προσπαθεί αλλάζοντας τακτική να «περισώσει» ό,τι είναι δυνατόν. Μετά τη «σκληρή γραμμή» των πολύμηνων φυλακίσεων, έρχεται να προτείνει την υιοθέτηση «εναλλακτικής θητείας» για όσους αρνούνται να υπηρετήσουν, συμπεριλαμβάνοντας, πλέον, σε αυτούς και τους φανατικά θρησκευόμενους εβραίους. Με μία εξαίρεση: Ευκαιρία εναλλακτικής θητείας θα έχουν εκείνοι στους οποίους αναγνωρίζεται το δικαίωμα της άρνησης στράτευσης.

Το δικαίωμα αυτό, με βάση πρόσφατη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, δεν αναγνωρίζεται σε εκείνους που δεν αρνούνται γενικώς να υπηρετήσουν τη θητεία τους, αλλά θέτουν το ζήτημα της κατοχής. Αυτοί θα συνεχίσουν να φυλακίζονται, γιατί «πολιτικοποιούν το στρατό και θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια της χώρας».

Απόφαση μάλλον αναμενόμενη, αφού ακριβώς από την κατοχή ξεκινούν όλες οι ρωγμές στην εικόνα του στρατού, αλλά και στη συνείδηση της ισραηλινής κοινωνίας και ακριβώς αυτό το σημείο θίγουν όσοι το επισημαίνουν, διαλαλώντας τις καταστροφικές συνέπειες της πολιτικής αυτής και για τον ίδιο τον ισραηλινό λαό.

«Ο στρατός αυτός δεν είναι του ισραηλινού λαού…»

«Ας αναρωτηθούμε επιτέλους γιατί πραγματικά ολοένα και περισσότεροι δε θέλουν να προσφέρουν στο δικό τους στρατό, στο στρατό του ισραηλινού λαού, έτσι όπως μάθαμε να τον στηρίζουμε, να τον πιστεύουμε και να πλέκουμε όλη τη ζωή μας γύρω από αυτόν…», υπογράμμιζε σε ανοιχτή επιστολή του στα ΜΜΕ, πριν λίγες μέρες, ο Ασαφ Ορόν, έφεδρος αρχιλοχίας ειδικών δυνάμεων, που σήμερα αρνείται να παρουσιαστεί σε «έναν στρατό κατοχής». «Η απαλλαγή και η άρνηση είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Απλώς, κάποιοι έχουμε επιλέξει τον δυσκολότερο δρόμο, αυτόν που αποκαλύπτει την αλήθεια. Ο ισραηλινός στρατός δεν είναι ο στρατός του λαού μας. Δεν προσφέρει στην ασφάλειά του, δεν προστατεύει τους πολίτες του, δε νοιάζεται για τους ίδιους τους στρατιώτες τους. Ο στρατός αυτός κάνει πολιτική ενάντια στα συμφέροντά μας…

Υπάρχει η ωραία εικόνα με την οποία μεγαλώνουμε και υπάρχει και ο στρατός που ο καθένας μας χωριστά βίωσε: Και είναι ένας στρατός που εξευτελίζει, δολοφονεί εν ψυχρώ, αιματοκυλίζει συνανθρώπους μας και ταυτόχρονα διαφθείρει, διαλύει ψυχολογικά και πνευματικά τα μέλη του. Το ζήτημα δεν είναι να βρούμε γιατί αυξάνει ο αριθμός όσων δε θέλουν να υπηρετήσουν, όποιο δρόμο και αν επιλέγουν για να το πετύχουν. Το ζήτημα είναι να βρούμε γιατί ένας ολόκληρος λαός, από γενιά σε γενιά, δε θέτει σοβαρά το ερώτημα τι στρατό έχει, γιατί τον έχει και ποια συμφέροντα εξυπηρετεί μέσα από τη θυσία των δικών του παιδιών».