Μπορεί να πέρασαν έξι δεκαετίες από την εμφύλια διαμάχη που χάραξε βαθιά την Ιστορία της Ελλάδας, ωστόσο η Πολιτεία αδυνατεί να κλείσει όλες τις πληγές, μολονότι η εθνική συμφιλίωση είναι γεγονός από τριακονταετίας.
Παράδειγμα θλιβερό αποτελεί το θέμα των 350 αγνοουμένων της Μακρονήσου. Ηταν μέλη του Γ’ Τάγματος, το οποίο στις 29 Φεβρουαρίου και την 1η Μαρτίου του 1948 οδηγήθηκε από τους ΕΣΑτζήδες στην περιβόητη χαράδρα, όπου την πρώτη μέρα τούς περίμεναν τα ρόπαλα των βασανιστών τους και την επόμενη τα μυδραλιοβόλα.
Σύμφωνα με μαρτυρίες των επιζώντων, τα πτώματα των άτυχων κρατουμένων τα φούνταραν την επομένη στη θάλασσα από πλοίο τού τότε Βασιλικού Ναυτικού. Το περιστατικό επισήμως «δεν υπάρχει», καθώς ο υφυπουργός Εθνικής Αμυνας Γιάννης Λαμπρόπουλος, απαντώντας σε ερώτηση του βουλευτή του ΣΥΝ Θανάση Λεβέντη, υποστήριξε ότι δεν υπάρχουν έγγραφα που να το πιστοποιούν.
Υπάρχουν, αλλά είναι μυστικά, επιμένει ο βουλευτής και επισημαίνει ότι την ώρα που έχει βρεθεί άκρη με τους αγνοούμενους της κυπριακής τραγωδίας, δεν μπορεί να μένει στο σκοτάδι η τραγωδία της Μακρονήσου. Εχει άδικο;