Κατηγορίες
άρθρο ελλάδα φίλοι/ες

τι μας χρειάζεται ο στρατός?

Η χώρα μας διατηρεί σήμερα έναν από τους μεγαλύτερους σε παγκόσμιο επίπεδο και αναλογικά με τον πληθυσμό της στρατούς σε μια περιοχή όπου τα γειτονικά της κράτη ανήκουν στο ΝΑΤΟ, όπως και η Ελλάδα, ή έχουν καταργήσει την υποχρεωτική στράτευση. Η αναγκαιότητα του γεγονότος αυτού δεν έχει ποτέ συζητηθεί δημόσια και με πολιτικούς όρους. Η Ελλάδα υλοποιεί εξοπλιστικά προγράμματα τεραστίου κόστους και είναι στην παγκόσμια κατάταξη 13η σε στρατιωτικές δαπάνες, ενώ είναι 83η σε δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση. Κατέχει την 4η θέση σε εισαγωγές όπλων μετά την Κίνα, την Ινδία και τα Αραβικά Εμιράτα και η σκοπιμότητα αυτών των στρατιωτικών εξοπλισμών σε μια εποχή οικονομικής στασιμότητας και δημοσιονομικής λιτότητας δεν έχει ποτέ συζητηθεί δημόσια και με πολιτικούς όρους.
Η ανορθολογική οργάνωση και η αντιδημοκρατική λειτουργία του ελληνικού στρατού έχει αναδειχθεί πολλές φορές και με αφορμή διάφορα γεγονότα, ενώ οι αδιαφανείς και εκτός δημοσίου ελέγχου επιλογές της ηγεσίας του, πολιτικής και στρατιωτικής, για πλήθος ζητημάτων και η ιδιότυπη ασυλία της υπό το κάλυμμα των στρατιωτικών απορρήτων και με το πρόσχημα των αμυντικών αναγκών της χώρας έχουν ουσιαστικά θεσμοποιηθεί, χωρίς να έχουν ποτέ συζητηθεί δημόσια και με πολιτικούς όρους.
Όπως δεν έχει συζητηθεί δημόσια και με πολιτικούς όρους, έστω και κατ’ αρχήν το ερώτημα: τι μας χρειάζεται ο στρατός σήμερα και τι ακριβώς εξυπηρετεί η υποχρεωτική στράτευση των νέων; Υποχρεωτική στράτευση η οποία καθιερώθηκε το 1911 για τις ανάγκες των πολέμων εκείνης της εποχής και μπορεί σήμερα να καταργηθεί για τις ανάγκες ενός ειρηνικού μέλλοντος. Γιατί πρέπει τα νέα παιδιά να ευτελίζονται ως άτομα και να κακοποιούνται ως προσωπικότητες από έναν θεσμό ο οποίος, όπως οργανώνεται και όπως λειτουργεί, προσομοιάζει στις φυλακές αλλά επειδή παρουσιάζεται ως υποχρέωση πολιτών και όχι ως ποινή παραβατών, είναι λογικά ακατανόητος και συναισθηματικά φθοροποιός ώστε να οδηγεί πολλούς νέους ακόμα και στην αυτοκτονία; Δεν είναι καιρός πια η διαπαιδαγώγηση στα πρότυπα του ανδρισμού και οι τελετουργίες ενηλικίωσης που υιοθετεί και εφαρμόζει ο στρατός να τεθούν στην προαιρετική επιλογή των νέων;
Πρόσφατα δημοσιοποιήθηκαν με μισόλογα και αιτιολογήθηκαν με αοριστίες οι προθέσεις του υπουργού Εθνικής Άμυνας, και άρα της κυβέρνησης Καραμανλή, να τροποποιήσει το καθεστώς της στρατιωτικής θητείας των νέων με υποχρεωτική στράτευση στα δεκαοχτώ τους χρόνια, δηλαδή αμέσως μετά την αποφοίτηση τους από το Λύκειο. Το γεγονός καθαυτό υπηρετεί μάλλον διερευνητικές σκοπιμότητες, αλλά επειδή το συγκεκριμένο ζήτημα έχει τεθεί αρκετές φορές στο παρελθόν, φαίνεται ότι υποκρύπτει σχέδια και διαθέσεις μιας συγκεκριμένης δεξιάς αντιμετώπισης της σχέσης των νέων με το στρατό. Είναι βέβαιο ότι οι συγκεκριμένες ή και οι παρόμοιες απόψεις για τη στράτευση των νέων θα συναντήσουν ισχυρές κοινωνικές αντιστάσεις και δεν πρόκειται να υλοποιηθούν, τουλάχιστον εύκολα. Η συζήτηση, όμως, την οποία επιχειρεί για μια ακόμα φορά να ανοίξει ο υπουργός Άμυνας αποτελεί μια αναπάντεχη ευκαιρία να τεθούν δημόσια και να συζητηθούν με πολιτικούς όρους όλες οι παθογένειες του ελληνικού στρατού. Μια συζήτηση από την οποία, εκτός άλλων σημαντικών, θα φανεί ξεκάθαρα ότι το ζήτημα της στράτευσης των νέων δεν αποτελεί ένα πραγματικό πρόβλημα.
Η ευκαιρία που μας προσφέρεται από τον κύριο Μεϊμαράκη είναι μοναδική και ας την αξιοποιήσουμε ανοίγοντας μια συζήτηση επί της ουσίας και εφ’ όλης της ύλης για το στρατό ανακαλώντας τις αντιμιλιταριστικές παραδόσεις της αριστεράς και τα προτάγματα των κινημάτων ειρήνης. Όταν “περνάει ο στρατός…” κατά το γνωστό εμβατήριο και εμείς πρέπει να συζητάμε για το στρατό, αλλά βέβαια με τους όρους μας.