Η εκτέλεση του μικρού Αλέξη στις 6 Δεκέμβρη δεν είναι καθόλου τυχαία. Είναι το λογικό επακόλουθο της αστυνομικής κατοχής στη γειτονιά των Εξαρχείων, το αποτέλεσμα του να έχεις οπλοφόρους καουμπόηδες με ολοκληρωτικές λογικές, νταήδες που “καθαρίζουν” την “τιμή” τους με την εξουσία που τους δίνει η στολή και το πιστόλι.
Η αστυνομία γαλουχείται με στρατιωτική εκπαίδευση και φέρεται ανάλογα, πόσο μάλλον που για μια ακόμη φορά (μετά το Δροσογιάννη και τον Γκίκα) ο πολιτικός της επικεφαλής είναι στρατιωτικός. Τι σημαίνει αυτό? Δεν υπάρχουν φοιτητές, ηλικιωμένοι, παιδιά, υπάρχουν μόνο εχθροί, τους οποίους οφείλουν να εξολοθρεύσουν.
Τα όπλα μοιράζονται σαν να είναι διαφημιστικά φυλλάδια. Καλλιεργείται μια ψευδαίσθηση εξουσίας, την οποία οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ως ευκαιρία επίδειξης δύναμης σε (κατά την κρίση τους) “κατώτερούς” τους ανθρώπους. Το μονοπώλιο της βίας, μιας βίας κτηνώδους και σχεδόν πάντα ατιμώρητης, είναι ορατό παντού: στους θανάτους μεταναστών και κρατούμενων σε φυλακές, στους βασανισμούς στα τμήματα, στις ζαρντινιέρες, στις διαδηλώσεις των φοιτητών..
Η βία αυτή δεν τιμωρήθηκε ποτέ. Δεν τιμωρήθηκε επί χούντας, δεν τιμωρείται και τώρα. Ο δολοφόνος του Καλτεζά αθωώθηκε στο Εφετείο, ο υπαίτιος της “ζαρντινιέρας” αποστρατεύτηκε με τιμές, αύξηση μισθού και προαγωγή. Με λίγα λόγια, μπράβο παιδιά ξανακάντε τα! Κι’ αυτοί είναι οι φανεροί, γιατί με τους πολλούς, τους “άσημους” καθημερινούς βασανιστές μας, δεν ασχολήθηκε ούτε θα ασχοληθεί ποτέ κανείς. Θα συνεχίσουν ελεύθεροι το έργο τους, καραδοκώντας τον επόμενο μετανάστη, τον επόμενο πρόσφυγα, τον επόμενο έφηβο που θα τολμήσει έστω και λίγο να τους αμφισβητήσει.
55.000 στην αστυνομία, χώρια τους ειδικούς φρουρούς, τους συνοριοφύλακες, τους αγροφύλακες! Όταν μια κοινωνία επενδύει στην ανασφάλεια και τον φόβο, όταν η τήρηση της “τάξης” αναγορεύεται σε ύψιστη επιδίωξη, όταν η κοινωνική συνοχή τορπιλίζεται, τα αποτελέσματα είναι αυτά. Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες, όποιος καλλιεργεί το μίσος, εισπράττει αίμα.
Μια σφαίρα συνάντησε ένα παιδί στο δρόμο. Διομήδης Κομνηνός, ετών 17 (Πολυτεχνείο ’73). Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό που έγινε. Το εξοργιστικό είναι ότι αυτή τη φορά δεν υπήρχε κανένα προκάλυμμα, καμία διφορούμενη εκδοχή. Μόνο η φρικτή ανάμνηση του αίματος, όπως κάποια βραδιά στην οδό Στουρνάρα. Και ένα παιδί νεκρό..
Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης