Κατηγορίες
άρθρο ελλάδα εξοπλισμοί τύπος

ΦΑΚΕΛΟΣ εξοπλισμοί…

Ιλιγγιώδεις οι αμυντικές δαπάνες

Τριάντα δισεκατομμύρια ευρώ θα πληρώσουμε για εξοπλισμούς την επόμενη δεκαετία παρά την οικονομική ύφεση και τις δυσοίωνες προβλέψεις

Των ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΣΑΚΙΡΗ, ΛΙΑΝΑΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Τα τριάντα δισεκατομμύρια ευρώ θα πλησιάσουν οι αμυντικοί εξοπλισμοί που θα πρέπει να κάνει η Ελλάδα την επόμενη δεκαετία, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του υπουργείου Αμυνας, παρά την οικονομική ύφεση και τις δυσοίωνες προβλέψεις των διεθνών οικονομικών κέντρων. Οι απαιτήσεις των Γενικών Επιτελείων, όπως αυτές έχουν καταγραφεί σε πρώτη φάση και εφόσον εγκριθούν τελικά από το Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Αμυνας σε μερικούς μήνες, θα οδηγήσουν στην εκταμίευση μέχρι το 2020 περίπου 30 δισεκατομμυρίων που θα προστεθούν στα ήδη εκταμιευμένα 50 δισ. της περιόδου 1996-2010, γεγονός που θα κλονίσει κατά κοινή ομολογία την οικονομία της χώρας. Οι αμυντικές δαπάνες βρίσκονται διεθνώς στο στόχαστρο των κυβερνήσεων όλων των χωρών, ιδιαίτερα την τελευταία περίοδο, της οικονομικής ασφυξίας. Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για Ελληνες πολιτικούς, όπως τουλάχιστον προκύπτει από τις συνεντεύξεις που έδωσαν βουλευτές όλων των κομμάτων στην «Ε». Ολοι συμφωνούν ότι είναι εφικτή η μείωση των αμυντικών δαπανών μέσα από αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν «εξορθολογισμό», τόσο των λειτουργικών δαπανών όσο και των προμηθειών του υπουργείου Εθνικής Αμυνας. Εξ άλλου το ότι είναι δυνατή η μείωση των εξοπλισμών το επιβεβαιώνει και η χθεσινή εξαγγελία του πρωθυπουργού ότι στον προϋπολογισμό του 2009 θα μειωθούν οι αμυντικές δαπάνες κατά 15%. Παρ’ ότι όλοι συμφωνούν ότι οι αμυντικές δαπάνες πρέπει να μειωθούν, ακόμα και οι εργαζόμενοι στις πολεμικές βιομηχανίες, οι προβλέψεις μόνο καλές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Μέχρι το τέλος του 2010 η κυβέρνηση θα πρέπει να πληρώσει 9 δισεκατομμύρια ευρώ σε ανειλημμένες υποχρεώσεις για εξοπλιστικές προμήθειες που έχουν ήδη γίνει, ενώ την ερχόμενη δεκαετία θα πρέπει να… επενδυθούν στην άμυνα τριάντα δισ. για αεροπλάνα, ελικόπτερα, τεθωρακισμένα οχήματα και φρεγάτες.

Η κυβέρνηση κατηγορεί την αξιωματική αντιπολίτευση ότι με τους αλόγιστους εξοπλισμούς της υποθήκευσε την οικονομία της χώρας, ενώ το ΠΑΣΟΚ κατηγορεί την κυβέρνηση για αναποτελεσματικό σχεδιασμό των εξοπλισμών και διαχείρισης των κονδυλίων για την άμυνα. Ο ΛΑΟΣ από την πλευρά του, διά στόματος του προέδρου του, μιλά για 700 εκατομμύρια ευρώ σε μίζες στα εξοπλιστικά τη δεκαετία 1997-2007, ενώ η βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη καταγγέλλει ότι η κυβέρνηση πληρώνει ένα εκατομμύριο ευρώ την ημέρα για να εξυπηρετεί τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ στο νότιο Αφγανιστάν.

Και ενώ η Ελλάδα είναι μέσα στις πρώτες θέσεις των… καλύτερων πελατών των εμπόρων όπλων, η εσωτερική αμυντική βιομηχανία της εδώ και χρόνια βρίσκεται σε κατάσταση επιθανάτιου ρόγχου. Ενδεικτικά τα στοιχεία που παραθέτει στέλεχος των ΕΑΣ, σύμφωνα με τα οποία υπάρχει διασύνδεση εμπορομεσιτικού κεφαλαίου συμφερόντων και αποφάσεων προς βλάβη της αμυντικής βιομηχανίας, ενώ έχει δοθεί στην εταιρεία 1 δισ. ευρώ για να κάθονται οι εργαζόμενοι.

Οι απόψεις για το κατά πόσον όλοι οι εξοπλισμοί είναι αναγκαίοι και κατά πόσον οι προμήθειες και ο προγραμματισμός γίνονται με τον ορθό τρόπο διίστανται και στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Χαρακτηριστικό είναι ότι αξιωματούχος του επιτελείου, σχολιάζοντας το νέο πενταετές – δεκαετές εξοπλιστικό πρόγραμμα, έλεγε: «Οι συντάκτες των πενταετών στην πραγματικότητα μας κοροϊδεύουν. Αυτό διότι γράφουν όλα όσα θα ήθελαν να πάρουν, τα κοστολογούν, βγάζουν ένα τελικό νούμερο και όταν τα χρήματα αυτά διατεθούν από την κυβέρνηση αγοράζουν μόνο το 20% των όσων έχουν ζητήσει, ξοδεύοντας όμως ολόκληρο το ποσό που είχε προγραμματιστεί για το 100% των αγορών». Το γεγονός αυτό καταδεικνύουν και άλλοι επιτελείς, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι το πενταετές δεν θα πρέπει να συντάσσεται με βάση μόνο τις ανάγκες των επιτελείων αλλά και με βάση τις οικονομικές δυνατότητες της κυβέρνησης, διότι «όπως πάμε, με τις απαιτήσεις των επιτελείων, σύντομα μπορεί να έχουμε υπερσύγχρονα αεροπλάνα, ανίκητα τανκς και άτρωτες φρεγάτες, αλλά δεν θα έχουμε χρήματα για καύσιμα να τα κινήσουμε».


Καραμανλής: Θα μειώσω τις δαπάνες κατά 15%

Τη μείωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων κατά 15% για το 2009, χωρίς να διευκρινίσει από πού θα επιτευχθεί η περικοπή, ανήγγειλε χθες και από τη Βουλή ο Κώστας Καραμανλής.

Παράλληλα γνωστοποίησε ότι οι δαπάνες για το υπουργείο Εθνικής Αμυνας θα αυξηθούν μόνο κατά 4,2%, «και αυτή είναι η χαμηλότερη αύξηση σε σχέση με όλα τα άλλα υπουργεία», είπε. Και βέβαια δεν έχασε την ευκαιρία να επιτεθεί στο ΠΑΣΟΚ υπενθυμίζοντας ότι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι το χρέος (ύψους 9,5 δισ. ευρώ) από τα εξοπλιστικά προγράμματα τού παρελθόντος. Ο πρωθυπουργός εμφάνισε πάντως ως μονόδρομο τις δαπάνες για τα όπλα διότι, όπως είπε, «δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε την οφειλόμενη επαγρύπνηση απέναντι σε πρακτικές μέσα από τις οποίες επιχειρείται αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και αποκλειστικών δικαιοδοσιών της πατρίδας μας». Ο ίδιος όμως, και σε μια προσπάθεια να δείξει ότι κύριο μέλημα της κυβέρνησης είναι οι ασθενέστερες οικονομικά ομάδες, δήλωσε πως «καταλαβαίνουμε τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες, που αισθάνονται πιο έντονη την πίεση του διεθνούς περιβάλλοντος. Καταλαβαίνουμε τον άνεργο, αλλά και τον πολίτη που φοβάται για τη δουλειά του».

Επέκρινε εξάλλου, χωρίς να κατονομάσει, την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία «εμφανίζεται με πακέτα υποσχέσεων, ακοστολόγητα και ανεφάρμοστα», ενώ αντίθετα η κυβέρνηση «προχωρά με ρεαλιστικό σχέδιο και διανύει μαζί με τους πολίτες βήμα βήμα τη δύσκολη αυτή περίοδο».

Η μείωση πάντως των εξοπλισμών, που ανήγγειλε ο κ. Καραμανλής, δεν μετέπεισε τον ερωτώντα Αλέκο Αλαβάνο που αντέτεινε ότι η Ελλάδα είναι η τέταρτη χώρα στην αγορά όπλων στον κόσμο. Ζήτησε τη μείωση στο ήμισυ όλων των εξοπλιστικών προγραμμάτων, το πάγωμα όλων των διαδικασιών αγοράς νέων φρεγατών, νέων τανκς και νέων αεροπλάνων και την εκχώρηση των ποσών αυτών για τη στήριξη των μικρομεσαίων και της οικονομίας.

Ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΖΥΡΙΖΑ συνέδεσε τα ποσά που δίδονται για τους εξοπλισμούς με την οικονομική κατάσταση. Και μέμφθηκε τις τράπεζες που έχουν γίνει «κράτος εν κράτει» αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι την τελική υπογραφή στο νόμο για τα τραπεζικά ιδρύματα δεν θα τη βάλει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά η Ενωση των Ελληνικών Τραπεζών.


Υπάρχουν περιθώρια εξοικονόμησης κονδυλίων

Η χώρα μας από τους καλύτερους πελάτες των εμπόρων όπλων

Κυριάκος Μητσοτάκης, βουλευτής Ν.Δ.

Η μείωση των εξοπλισμών δεν θα βοηθούσε στην εξοικονόμηση πόρων για κοινωνική πολιτική την περίοδο αυτή;

«Αν παρατηρήσει κανείς την πορεία των εξοπλιστικών προγραμμάτων τα τελευταία 15 χρόνια, θα διαπιστώσει ότι υπάρχει μείωση των αμυντικών δαπανών και ένας από τους λόγους που ακολουθούμε την πολιτική προσέγγισης με την Τουρκία έχει να κάνει και με το γεγονός ότι δεν επιθυμούμε να είμαστε μονίμως το μέλος της Ε.Ε. που δαπανά το μεγαλύτερο κομμάτι του ΑΕΠ στους εξοπλισμούς. Ιδιαίτερα σε αυτές τις δύσκολες εποχές, που οι πόροι θα μπορούσαν να διατεθούν αλλού.

Προφανώς και δεν μπορούμε να μην ενισχύουμε την άμυνά μας, αλλά θεωρώ ότι υπάρχουν περιθώρια εξοικονόμησης κονδυλίων. Υπάρχει βεβαρημένο ιστορικό σπατάλης, υπάρχουν αμυντικά υλικά που δεν έχουν αποδώσει τα αναμενόμενα και άλλα που βρίσκονται σε αποθήκες του στρατού αναξιοποίητα, όπως κάποια υπερσύγχρονα ελικόπτερα Απάτσι. Είναι εξοργιστικό. Δεν μπορούμε να τα παραλάβουμε γιατί κάποιος δεν έκανε καλά τη δουλειά του όταν υπογράφτηκε η αρχική σύμβαση. Τα υποβρύχια που έχουμε πληρώσει γέρνουν, δεν τα έχουμε παραλάβει κ.λπ. Είναι σαφές ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης ακόμα και στον τρόπο που γίνονται οι διαπραγματεύσεις για τις αγορές. Ο εξορθολογισμός του συστήματος προμηθειών είναι απαραίτητος. Ιδιαίτερα οι μεγάλες προμήθειες θα πρέπει να εξετάζονται αυστηρά όσον αφορά τη χρησιμότητά τους. Ενα τέτοιο πρόγραμμα είναι τα μαχητικά 4ης γενιάς. Πρέπει να επανεξεταστούν και η αναγκαιότητα και οι λύσεις και το πόσα θα πάρουμε. Σαφώς και θα ήταν ιδανικό να έχουμε τα περισσότερα και τα καλύτερα. Ομως τα ποσά είναι τεράστια και οι συγκυρίες επιτάσσουν προσοχή».


Απαραίτητος ο εξορθολογισμός

Ιωάννης Βαρβιτσιώτης, ευρωβουλευτής Ν.Δ.

«Βούτυρο αντί για τανκς». Είναι κατά τη γνώμη σας μια λύση για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης;

«Η χώρα δεν μπορεί να μείνει χωρίς άμυνα. Ομως ο βαθύτατος εξορθολογισμός στις αμυντικές δαπάνες είναι αν μη τι άλλο απαραίτητος. Οχι μόνο εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, αλλά γενικότερα, διότι στο παρελθόν είχαμε προχωρήσει σε εξωφρενικές αγορές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα άρματα που πήραμε και για τα οποία τέσσερις υπουργοί Αμυνας είχαμε στείλει επιστολή στον τότε υπουργό να μην υπογράψει την αγορά.

Μιλώ πάντα για εξορθολογισμό και όχι για πάγωμα που θα οδηγήσει στο να μην μπορούν να πετάξουν τα μαχητικά μας. Σαφώς και δεν αντέχει η Ελλάδα τα δεκάδες δισ. που καλούμαστε να αποπληρώσουμε επειδή κάναμε απερίγραπτες σπατάλες στο παρελθόν. Επί ΠΑΣΟΚ έγινε όργιο προμηθειών. Δεν πρέπει να επαναληφθεί ποτέ αυτή η κατάσταση από κανέναν.

Η καλύτερη λύση -και ήδη έχουν γίνει και γίνονται προσπάθειες γι’ αυτό- θα ήταν να βρεθεί ένα modus vivendi με την Τουρκία. Ομως δεν ιδρώνει το αυτί της. Αυτοί συνεχίζουν τα εξοπλιστικά προγράμματα και φοβάμαι ότι και μεις είμαστε αναγκασμένοι να ακολουθούμε τη γείτονα χώρα».


Η μείωση αναγκαία λύση

Γιάννης Δραγασάκης, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ

Εν μέσω οικονομικής κρίσης, η μείωση των εξοπλισμών είναι η εύκολη λύση ή θεωρείτε ότι τα ποσά που δαπανώνται είναι υπέρογκα;

«Πάγια θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ανακατανομή των δαπανών από τους εξοπλισμούς και την άμυνα στην εκπαίδευση και την έρευνα. Σήμερα το θέμα αυτό το αντιμετωπίζουμε στη βάση των νέων δεδομένων που δημιουργεί η κρίση και στο πλαίσιο της στρατηγικής μας για μια προοδευτική διέξοδο απ’ αυτήν. Η μείωση των εξοπλισμών δεν είναι η εύκολη λύση. Είναι αναγκαία λύση.

Το 2009, η χρηματοπιστωτική κρίση θα μετεξελιχθεί σε κρίση της απασχόλησης. Θα γίνει αισθητή η αδυναμία του κοινωνικού κράτους να ανταποκριθεί στις αυξημένες ανάγκες. Τέλος, η αύξηση των δημόσιων δαπανών λόγω αύξησης του κόστους δανεισμού του Δημοσίου και η μείωση των φορολογικών εσόδων λόγω ύφεσης ενδέχεται να οδηγήσουν σε μια οξεία δημοσιονομική κρίση. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, η μείωση των εξοπλισμών θα αποδειχθεί όχι μόνο αναγκαία αλλά και μονόδρομος».

Ο αντίλογος θα μπορούσε να είναι πως θα μειωθεί η άμυνα της χώρας… Μήπως θα πρέπει να δώσουμε περισσότερο βάρος στην εξωτερική πολιτική και να βρεθεί ένα modus vivendi με την Τουρκία;

«Ανάλογα με μας οικονομικά προβλήματα θα αντιμετωπίσει και η Τουρκία. Από την άποψη αυτή, και χωρίς να τίθεται ως προϋπόθεση για τη μείωση των δικών μας εξοπλισμών, είναι αναγκαία μια πολιτική πρωτοβουλία για την περαιτέρω μείωση των εξοπλισμών και την ανάπτυξη της ειρηνικής οικονομικής συνεργασίας σε πεδία αμοιβαία επωφελή.

Ανάλογη πρωτοβουλία πρέπει να αναληφθεί και στον ευρύτερο βαλκανικό χώρο, ο οποίος θα συγκλονιστεί κι αυτός από την οικονομική κρίση. Είναι καιρός τα ιδιοτελή κερδοσκοπικά παιχνίδια, που καταχρηστικά και παραπλανητικά ονομάστηκαν «εθνική στρατηγική», να δώσουν τη θέση τους σ’ ένα συγκροτημένο και αμοιβαία επωφελές σχέδιο για την αμοιβαία μείωση των εξοπλισμών, το κλείσιμο όλων των ξένων στρατιωτικών βάσεων και για τη “συνανάπτυξη” των Βαλκανίων ως ενιαίου οικονομικού και οικολογικού χώρου».


Ελεγχος και διαφάνεια

Πάνος Μπεγλίτης, βουλευτής ΠΑΣΟΚ

Κατά πόσον οι εξοπλισμοί πλήττουν την κοινωνική πολιτική, ιδιαίτερα σε μια περίοδο οικονομικής ύφεσης;

«Η υποστήριξη της μείωσης των αμυντικών δαπανών για τη χρηματοδότηση της κοινωνικής πολιτικής, σε περιόδους οικονομικής κρίσης, γίνεται, πολλές φορές, η εύκολη συνταγή για την επίλυση όλων των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα.

Πρόκειται για μια απλουστευτική και ρηχή προσέγγιση. Και αυτό γιατί εκφέρεται χωρίς ουσιαστική μελέτη της σχέσης κόστους-ωφέλειας και κυρίως χωρίς να εντάσσεται σε μια ολοκληρωμένη και σύγχρονη εθνική στρατηγική άμυνας και ασφάλειας που προσδιορίζει με ακρίβεια τους κινδύνους και τις νέες στρατηγικές προκλήσεις στην περιοχή μας και στο διεθνές σύστημα, στο οποίο συμμετέχει η Ελλάδα, με συγκεκριμένες συμβατικές υποχρεώσεις.

Βασική προτεραιότητα θα πρέπει να συνεχίσει να αποτελεί για τη χώρα η διατήρηση και η μεγιστοποίηση της αμυντικής-αποτρεπτικής της ικανότητας, καθώς και η ενίσχυση της ανταποδοτικής σχέσης δαπανών-αισθήματος ασφάλειας του λαού. Αυτό σημαίνει συνεχή προσπάθεια εξορθολογισμού των αμυντικών δαπανών και πολιτική βούληση για την αντιμετώπιση της σπατάλης πόρων και την καταπολέμηση

-με διαδικασίες ελέγχου και διαφάνειας- των συμφερόντων των μεσαζόντων».

Το κόστος όμως των εξοπλισμών είναι τεράστιο.

«Δυστυχώς η χώρα μας μετά τη μεταπολίτευση, και ενώ διατηρούσε για λόγους ασφαλείας τις υψηλότερες δαπάνες για την άμυνα, ως ποσοστό του ΑΕΠ, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., παρέμεινε “παθητικός καταναλωτής” εξοπλισμών. Το έλλειμμα πολιτικής για μια δυναμική εθνική αμυντική βιομηχανία, που θα έχει υψηλή εγχώρια προστιθέμενη αξία, θα δημιουργεί θέσεις εργασίας και θα συνεισφέρει στο εθνικό προϊόν, είναι μεγάλο.

Αρα το ουσιαστικό ζήτημα δεν είναι η αριθμητική-στατιστική μείωση των αμυντικών δαπανών, αλλά η παραγωγική και κοινωνική τους αξιοποίηση προς όφελος της οικονομικής ανάπτυξης. Το δρόμο τον έχουν δείξει χώρες ανάλογου μεγέθους με την Ελλάδα, όπως είναι η Σουηδία, με ανταγωνιστική βιομηχανία εξοπλισμών, ως εργαλείο ανάπτυξης.

Επιπλέον, τώρα που επανέρχεται η συζήτηση για την αναθεώρηση ή τουλάχιστον την ευελιξία του Συμφώνου Σταθερότητας της Ε.Ε., θα έπρεπε να τεθεί και πάλι το θέμα της μη ένταξης των αμυντικών δαπανών στο δημοσιονομικό έλλειμμα.

Τελικά είναι καλό το σύνθημα για το “μέρισμα ειρήνης” από τις αμυντικές δαπάνες, πιστεύω όμως ότι θα ήταν καλύτερο για τη χώρα να υπάρξει ουσιαστική και υπεύθυνη στρατηγική που θα βασίζεται σε συγκεκριμένες και υλοποιήσιμες προτάσεις».


Το πρόβλημα είναι η κυβερνητική ανικανότητα

Θεόδωρος Πάγκαλος, βουλευτής ΠΑΣΟΚ

Θα ήταν σκόπιμο να γίνουν περικοπές των προγραμμάτων ή πάγωμα;

«Η Ελλάδα δεν είναι επιθετική χώρα. Εξοπλιζόμαστε γιατί δίπλα μας υπάρχει μια επιθετική χώρα που έχει ως στρατηγικό της στόχο να οδηγήσει την Ελλάδα σε μια κατάσταση οιονεί υποτελούς κράτους. Καλύτερα λοιπόν να δίνουμε χρήματα για να μας φοβούνται παρά να έρθει η στιγμή τα παιδιά μας να χύσουν το αίμα τους γιατί θα μας θεωρήσουν εύκολα θύματα, όπως έγινε στην Κύπρο. Αν δεν υπήρχε η Τουρκία, σήμερα θα χρειαζόμασταν βασικά συνοροφύλακες και τζιπάκια, όχι στρατιώτες και άρματα μάχης. Νομίζετε ότι περνάμε τη σημερινή κρίση επειδή δίνουμε πολλά χρήματα στους εξοπλισμούς;

«Η κρίση στην Ελλάδα οφείλεται αποκλειστικά στην πλήρη ανικανότητα της κυβέρνησης να κυβερνήσει. Αν στα 5 αυτά χρόνια είχαν κάνει έστω και τα μισά από όσα υπόσχονταν για τη λειτουργία του κράτους, σήμερα η κατάσταση θα ήταν καλύτερη. Ελεγαν ότι θα βρουν 10 δισ. ευρώ από τη μείωση της σπατάλης στο Δημόσιο. Πού είναι; Κοιτάξτε το ζήτημα της στήριξης του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ακόμα και σήμερα κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς θα κάνει η κυβέρνηση, ενώ και τα μέτρα που ψήφισε θα αρχίσουν να υλοποιούνται από την άνοιξη. Κάθε μέρα λέει και άλλα πράγματα, κατάφερε να συγκρουστεί και με την κοινωνία και με τις τράπεζες. Αν δεν ήταν για κλάματα γιατί εμείς θα πληρώσουμε τη νύφη, θα ήταν η καλύτερη σύγχρονη κωμωδία, και μάλιστα σε πραγματικό χρόνο».

Επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ ξοδεύτηκαν τερατώδη ποσά για τους εξοπλισμούς…

«Τερατώδη ποσά; Πού τα είδατε; Κατ’ αρχήν αυτά τα “τερατώδη ποσά” πληρώνονται με μακροχρόνια δάνεια, όχι αμέσως, άρα αν αύριο τα εγκαταλείπαμε, το άμεσο κέρδος θα ήταν πολύ μικρότερο από την τεράστια ζημία που θα προκαλούσε η κατάρρευση της αμυντικής ικανότητας της χώρας. Αυτό άλλωστε ήταν και το μεγάλο κόλπο της Ν.Δ. με την επαίσχυντη απογραφή, για να μην ξεχνιόμαστε. Μετέφερε όλες τις πληρωμές στο έτος παραγγελίας, εκτόξευσε στα ύψη το δημόσιο έλλειμμα τεχνητά και μετά μας είπε ότι το έριξε με την πολιτική της. Παραμύθια με χάρτινους δράκους. Το ζήτημα δεν είναι λοιπόν αν ξοδεύτηκαν τεράστια ποσά, αλλά αν έπιασαν τόπο και αν η χώρα μεγέθυνε την τεχνογνωσία της.

Το σημαντικό πρόβλημα νομίζω πως είναι ότι με τα ποσά που διαθέτουμε θα έπρεπε ήδη να έχουμε αναπτύξει μια πολεμική βιομηχανία σαν του Ισραήλ, και δεν το έχουμε κάνει. Αυτή ήταν και είναι η μεγάλη μου διαφωνία στο ζήτημα των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Πάντως, να γνωρίζετε ότι ακόμη και με τα ποσά αυτά που οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ διέθεσαν, η αναλογία ισχύος μεταξύ ημών και των Τούρκων, ειδικά στην Αεροπορία, δεν είναι αυτή που θα έπρεπε να είναι».


Ανατροπή της υπαρκτής πολιτικής

Λιάνα Κανέλλη, βουλευτής ΚΚΕ

Εξοπλισμοί και οικονομική ύφεση;

«Βούτυρο ή τανκς πάλι. Το έχουμε ξαναδεί το έργο, αν δεν κάνω λάθος, λίγο πριν από έναν προϋπολογισμό -τον τελευταίο χαμογελαστό- του Γιάννου Παπαντωνίου. Το πολιτικό ζήτημα του τρόπου με τον οποίο αποφασίζονται τα εξοπλιστικά προγράμματα, της μεθόδου με την οποία αποκτιούνται όσα χρειάζονται, ο τρόπος με τον οποίο σπαταλιέται ο λαϊκός πλούτος, η δουλειά και ο ιδρώτας των Ελλήνων για εξοπλιστικά, δεν τίθεται επί τάπητος και φτάνουμε αμέσως να περικόψουμε τώρα που βρισκόμαστε σε κρίση. Για τους εργαζόμενους η κρίση δεν είναι τωρινό φαινόμενο, ήταν και στο προηγούμενο ΕΜΠΑΕ και στο προ-προηγούμενο ΕΜΠΑΕ.

Παίρνουμε πράγματα, τα οποία είναι απαραίτητα για την άμυνα της χώρας; Αξιοποιούμε το έμψυχο δυναμικό μαζί με τα υλικά που χρειάζεται ένας σύγχρονος αμυντικός εξοπλισμένος στρατός ή καταβάλλουμε υπέρογκα κόστη για να συντηρούμε και υλικό και δυνάμεις για αλλότρια συμφέροντα;

Δεν μιλάμε για εξορθολογισμό, μιλάμε για ανατροπή της πολιτικής. Η οποία ανατροπή της πολιτικής πρέπει να είναι πρώτα από όλα ανατροπή της οικονομικής πολιτικής, για να φτάσει κάποιος στα εξοπλιστικά προγράμματα».

Ανατροπή; Πώς και σε τι;

«Στους εξοπλισμούς ούτε έλεγχος υπάρχει ούτε τεχνοκρατική, αξιολογική παραγγελία έχει γίνει ούτε οι πραγματικές υλικές ανάγκες έχουν ποτέ υπολογιστεί. Σύμφωνα με τους μετριότερους των υπολογισμών, η διατήρηση δυνάμεων στο εξωτερικό είναι περίπου 300 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Να το μεταφράσουμε; Είναι 1 εκατ. ευρώ τη μέρα. Μόνο επαναπροσδιορίζοντας το τι δουλειά έχουμε εμείς να εξυπηρετούμε τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ στο νότιο Αφγανιστάν εξοικονομούμε κονδύλια.

Δεύτερον, πότε έχουμε παραγγείλει πράγματα τα οποία εξαντλούν κυριολεκτικά τις αμυντικές ανάγκες της χώρας; Τρίτον, πότε αγγίξαμε μεγάλα ζητήματα σκανδαλωδών παραγγελιών; Τι θέλετε να θυμηθώ, τα Leopard; Θέλετε να πάω πίσω στην εποχή του Πέτσου και να θυμηθώ τη μεγάλη παραγγελία στα αεροπλάνα;

Οσο για το αν αντέχει η Ελλάδα τα 9 δισ. που θα καταβληθούν για όπλα τα επόμενα δύο χρόνια ακόμα και αν δεν αγοράσουμε τίποτα από δω και πέρα, θα σας πω ότι αντέχει 28 δισ. στις τράπεζες. Δεν έχω ξεχάσει την προπαίδεια, μου μιλάτε για το εν τρίτο της παροχής προς το τραπεζικό σύστημα… Ανατροπή λοιπόν της υπαρκτής πολιτικής, της οικονομικής και επομένως και της αμυντικής της χώρας».


Να εξαφανίσουν τις μίζες

Γιώργος Καρατζαφέρης, πρόεδρος ΛΑΟΣ

Θα πρέπει να γίνουν εξοπλισμοί εν μέσω διεθνούς οικονομικής ύφεσης;

«Το πρόβλημα με τους εξοπλισμούς δεν είναι εάν θα πρέπει να γίνονται ή όχι, αλλά πώς γίνονται οι επιλογές και τα τεράστια ποσά στις μίζες. Υπολογίζω ότι στη δεκαετία ’97-’07 πρέπει να δόθηκαν σε μίζες 700 εκατομμύρια ευρώ. Για να γίνει πιο κατανοητό το νούμερο, η κυβέρνηση πριμοδότησε το Ταμείο της Φτώχειας με 100 εκατομμύρια. Οι μίζες δεν επενδύονται στη χώρα. Είναι χαμένα λεφτά. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε σωστά τις δουλειές μας. Οι λοβιτούρες με τα εξοπλιστικά είναι διαχρονικές. Αντί να μειώσουν τους εξοπλισμούς, να εξαφανίσουν τις μίζες.

Οσο για το αν αντέχει η Ελλάδα τη δαπάνη, γιατί να το θέσουμε έτσι και να μην πετάξουμε το μπαλάκι στην Ευρώπη; Εάν η Ευρώπη προστατεύει τα σύνορά της, δεν χρειάζεται να αγοράσουμε ούτε βίδα. Να ξεκαθαρίσει τα σύνορά της και να αναλάβει τις ευθύνες της. Κάτω από το πλαίσιο των αναγκαστικών εξοπλιστικών προγραμμάτων που μακάρι να μην τα είχαμε ανάγκη, έχουμε μια διαφορετική συμπεριφορά στο έλλειμμα και τον πληθωρισμό. Αναγκαζόμαστε να ζούμε κάτω από αυτό το βρόχο».

Η Τουρκία;

«Με την Τουρκία είναι εξαιρετικά δύσκολο να τα βρούμε στο άμεσο μέλλον. Σαφώς και πρέπει να βρούμε κάποιες λύσεις, αλλά μέχρι τότε πρέπει να είμαστε αρκούντως προετοιμασμένοι. Τα προβλήματα, δε, αυξάνουν αντί να μειώνονται. Η Τουρκία δεν είναι ήρεμη και έχει στο υπογάστριό μας έναν μπελά με το όνομα Σκόπια. Μακάρι να μην ξαναπαίρναμε κανένα αεροπλάνο, καμιά φρεγάτα. Οταν όμως η άλλη πλευρά εξοπλίζεται, πρέπει και εμείς να κάνουμε το ίδιο.

Υπάρχουν πολιτικές που μπορούν να μας λύσουν το θέμα. Θα μπορούσαμε ας πούμε να βάλουμε τη Ρωσία στο παιχνίδι. Η σύμβασή τους με την Ουκρανία για τη στρατιωτική τους βάση λήγει. Θα έβλεπα με καλό μάτι να τους προτείνουμε ελλιμενισμό των πλοίων τους στη Λήμνο, με αντιπαροχή την ασφάλεια του Αιγαίου. Θα αποσύραμε τα πλοία μας και δεν θα χρειαζόταν να πάρουμε επιπλέον όπλα».


Αλλαγή σε δομή και διάταξη των δυνάμεων

Βάσω Παπανδρέου, βουλευτής ΠΑΣΟΚ

Πόσο μπορούν να συνυπάρξουν οικονομική ύφεση και εξοπλισμοί;

«Σίγουρα η οικονομική κρίση επηρεάζει τα πάντα, άρα και τις ανάγκες που αφορούν την ασφάλεια και την άμυνα της χώρας. Ταυτόχρονα, η αποτελεσματικότητα των Ενόπλων Δυνάμεων είναι απαραίτητη, αλλά μπορεί να επιτευχθεί χωρίς να καταφεύγουμε πάντα σε υπερεξοπλισμούς.

Χρειάζεται αλλαγή στη δομή και τη διάταξη των δυνάμεων. Χρειάζεται εξορθολογισμός της δομής, προώθηση της διακλαδικότητας και οι εξοπλισμοί να βασίζονται σε έναν συνολικό σχεδιασμό που να ικανοποιεί τις ανάγκες και όχι τις επιμέρους επιθυμίες των γενικών επιτελείων. Η αποτελεσματικότητα των Ενόπλων Δυνάμεων δεν εξαρτάται μόνο από τους εξοπλισμούς, αλλά κυρίως από τον ανθρώπινο παράγοντα. Χρειάζεται το προσωπικό να ζει σε καλύτερες συνθήκες και η εκπαίδευση να αλλάξει ριζικά. Να γίνει πιο αποτελεσματική.

Σήμερα υπάρχει μεγάλη έλλειψη υλικού, ανταλλακτικών και πυρομαχικών. Που σημαίνει ότι πρέπει άμεσα να αυξήσουμε τη διαθεσιμότητα των μέσων που ήδη έχουμε. Ακολούθως, οι όποιοι νέοι εξοπλισμοί πρέπει να είναι αποτέλεσμα του όποιου σχεδιασμού. Προέχει η σωστή αξιοποίηση του υπάρχοντος εξοπλισμού από την αγορά καινούργιου.

Οσα έχουν διαρρεύσει για το πενταετές ή έχουν ήδη συμφωνηθεί είναι αποτέλεσμα άλλων παραγόντων και όχι ένος σωστού και αποτελεσματικού σχεδιασμού των αναγκών των Ενόπλων Δυνάμεων».

Κάποιες προμήθειες βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη…

«Δεν νομίζω ότι είναι εύκολο, ιδιαίτερα σ’ αυτή τη συγκυρία, να προχωρήσει η κυβέρνηση της Ν.Δ. σε προγράμματα τα οποία δεν είναι απαραίτητα και δεν εντάσσονται σε έναν συνολικό σχεδιασμό».


Στη σκακιέρα της πολιτικής

Σε τεχνητές κρίσεις, στυγνούς πολιτικούς εκβιασμούς και μονόπλευρες συρράξεις έχουν στηρίξει το μέλλον τους οι πολεμικές βιομηχανίες, ένα από τα πρώτα θύματα της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης.

Σχεδόν σε κάθε χώρα του πλανήτη, οι κυβερνήσεις εμφάνιζαν στους ετήσιους προϋπολογισμούς τους όλο και μικρότερα νούμερα για αγορές οπλικών συστημάτων, μείωναν στο ελάχιστο το λειτουργικό κόστος των Ενόπλων Δυνάμεων και σε κάποιες περιπτώσεις, όπου η λέξη στρατιωτική απειλή δεν υπάρχει στο λεξικό τους, όπως για παράδειγμα στο Βέλγιο, οι πιλότοι των μαχητικών αεροσκαφών τους έγιναν «part time», μετατασσόμενοι και στην πολιτική κρατική αεροπορική εταιρεία.

Οι περικοπές προγραμμάτων ακολουθούσαν η μια την άλλη και η έλλειψη απειλής σε συνδυασμό με το τερατώδες οικονομικό κόστος των όπλων οδήγησαν τις πολεμικές βιομηχανίες σε συρρίκνωση. Οι εξαγορές των μικρότερων από τις μεγαλύτερες οικονομικά εταιρείες και οι συνεργασίες πολλών κρατών για την έρευνα, κατασκευή και, τέλος, παραγωγή νέων οπλικών συστημάτων ήταν ένα από τα γεγονότα που χαρακτήρισαν, την περασμένη δεκαετία, το παγκόσμιο αμυντικό γίγνεσθαι.

Δαπάνες και συμφέροντα

Ως μοχλοί πίεσης χρησιμοποιήθηκαν τα πάντα από τις κυβερνήσεις των κρατών που διέθεταν αμυντικές βιομηχανίες, γεγονός που εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο και οι αγοραστές για να πετύχουν από εθνικά μέχρι και προσωπικά οφέλη. Λέγεται ότι για να κλείσει μια επίσημη συνάντηση με τον πρόεδρο των ΗΠΑ και αυτή να πάει καλά, θα έπρεπε να περιλαμβάνει και εξοπλισμούς. Αλλωστε γι’ αυτό κατηγόρησαν και τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή, όταν λίγες ημέρες πριν από την επίσκεψή του στις ΗΠΑ και τη συνάντησή του με τον Τζορτζ Μπους ανακοίνωσε με απ’ ευθείας ανάθεση την προμήθεια των νέων μαχητικών αεροσκαφών F-16. Γρήγορα στο παιχνίδι μπήκαν και οι Ρώσοι, με τον Πούτιν να διαπραγματεύεται με ολόκληρη την Ευρώπη και την Ελλάδα τον αγωγό φυσικού αερίου. Μέσα στα ανταλλάγματα ήταν και η προμήθεια των τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού, που ακόμα δεν έχει υπογραφεί αλλά, όπως λένε, θα έχει αίσιο τέλος. Από την πλευρά της, η Ευρώπη δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει όλη της την επιρροή για την προμήθεια από την Ελλάδα του «Γιουροφάιτερ». Εκτός της ομάδας έμεινε ο Γάλλος πρόεδρος, που αγωνίζεται να πουλήσει αεροπλάνα (Ραφάλ) και φρεγάτες (Φρεμ) και οι Σουηδοί που και αυτοί με τη σειρά τους θέλουν να πουλήσουν τα αεροσκάφη τύπου «Γκρίπεν».

Παράλληλα, οι Γερμανοί ενδιαφέρονται να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα των νέων υποβρυχίων, να πληρωθούν την προμήθεια των νέων αρμάτων και να πουλήσουν και τα πυρομαχικά τους και αν τα καταφέρουν να μπουν και στη νέα φρεγάτα· οι Αγγλοι και οι Ιταλοί, ο καθένας ξεχωριστά, να πουλήσουν το δικό τους εκπαιδευτικό αεροσκάφος· οι Ολλανδοί τις δικές τους φρεγάτες συνεπικουρούμενοι και από τους Αμερικανούς όπως και στην περίπτωση των Γερμανών – και πάει λέγοντας.

Για να τα πετύχουν, ο κάθε ένας ξεχωριστά τάζει λαγούς με πετραχήλια. «Σας στηρίζουμε στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων», δηλώνει ο Σαρκοζί, και λίγες ώρες μετά… βαφτίζεται Θεσσαλονικιός. «Στηρίζουμε τις οικονομικές απαιτήσεις σας από την Ευρώπη», δηλώνουν οι Σουηδοί, «αν και αυτό είναι σε βάρος της χώρας μας». «Πρέπει να δείτε το μέλλον των ναυπηγείων Σκαραμαγκά και να στηρίξετε τους εργαζόμενους εκεί» δηλώνουν οι Γερμανοί ιδιοκτήτες. Ολα αυτά για τον Ελληνα πολίτη μεταφράζονται σε 9 δισ. ευρώ χρέη, που θα πρέπει να πληρωθούν μέχρι το τέλος του επόμενου χρόνου και άλλα πολλά εκατομμύρια ευρώ γι’ αυτά που θα αγοράσουμε.


Υποβαθμίζεται η αμυντική βιομηχανία

Παναγιώτης Μοσχολιός*

Η μείωση των εξοπλιστικών δαπανών θα βγάλει στην ανεργία τους 10.000 εργαζόμενους στην αμυντική βιομηχανία;

«Θεωρώ ότι ελάχιστοι εξ όσων δηλώνουν ενδιαφέρον για τη μείωση των αμυντικών δαπανών έχουν πραγματική γνώση του προβλήματος και ειλικρίνεια προθέσεων. Αυτή είναι μια διαπίστωση διαχρονική από την απασχόλησή μου με τον χώρο εδώ και περίπου τριάντα χρόνια. Το λέω αυτό γιατί αν κάποιος ρίξει μια προσεκτική ματιά στον προϋπολογισμό του υπουργείου Αμυνας, θα καταλάβει ότι το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών του είναι οι αποδοχές και οι λειτουργικές δαπάνες, πάνω από 60-65%.

Αυτές όμως οι δαπάνες δεν έχουν καμία σχέση με τις δαπάνες για τους εξοπλισμούς, που για όποιον ασχολείται ξέρει πολύ καλά ότι δεν εντάσσονται ούτε στις αποδοχές ούτε στις λειτουργικές δαπάνες, εντάσσονται σε ένα ξεχωριστό τμήμα του προϋπολογισμού του υπουργείο Αμυνας που λέγονται αναπτυξιακές δαπάνες. Αρα λοιπόν, όποιος ενδιαφέρεται για μείωση των αμυντικών δαπανών θα πρέπει να ενδιαφερθεί κυρίως για μείωση των λειτουργικών δαπανών και των δαπανών για τις παροχές, που για να το κάνει αυτό προϋποθέτει μια γενναία αναδιοργάνωση του υπουργείου Αμυνας, των στρατιωτικών μονάδων, του αριθμού των αξιωματικών, των μηχανισμών απόφασης των γενικών επιτελείων κ.λπ. Αυτό όμως δεν γίνεται γιατί έχει πιθανώς σοβαρό πολιτικό κόστος.

Μείωση των αμυντικών δαπανών και συνακόλουθα αύξηση των κοινωνικών δαπανών δεν αφορά κατά κύριο λόγο τους εξοπλισμούς. Σαφώς και πρέπει να γίνουν παρεμβάσεις και στον τομέα των εξοπλισμών. Αλλά και εδώ υπάρχει ανειλικρίνεια και άγνοια του προβλήματος. Το ουσιαστικό πρόβλημα που έχει μια χώρα που χρειάζεται να έχει αμυντικές δαπάνες είναι αν οι εξοπλιστικές δαπάνες έχουν θετικό ή αρνητικό πρόσημο σε σχέση με την εξέλιξη του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Η απάντηση για τη χώρα μας από μελέτες που έχουν γίνει είναι ότι οι εξοπλιστικές δαπάνες έχουν αρνητικό πρόσημο, διότι συνειδητά υποβαθμίζεται η εγχώρια ιδιωτική ή κρατική αμυντική βιομηχανία».

Το κόστος όμως των εξοπλισμών δεν είναι τεράστιο;

«Θα σας πω κάτι που δήλωσε ο τέως πρωθυπουργός της Σουηδίας, ο Γκόραν Πέρσον στις 30/1/2007, σε μια ομιλία που έκανε στην Αθήνα. Κλήθηκε λοιπόν ο Πέρσον να επιβεβαιώσει ότι στη χώρα του το ισχυρό κοινωνικό κράτος βασίζεται στις πολύ χαμηλές αμυντικές δαπάνες και προς έκπληξη και των επαϊόντων απάντησε ότι ακόμα και όταν η Σουηδία είχε 4% αμυντικές δαπάνες όλα παράγονταν στη Σουηδία και όχι στο εξωτερικό και αυτό συνετέλεσε στην αύξηση του ΑΕΠ και άρα στη χρηματοδότηση των κοινωνικών δαπανών.

Την τρέχουσα περίοδο συμβαίνουν δύο παράλληλα γεγονότα. Υποβαθμίζεται περαιτέρω η αμυντική βιομηχανία, και η ιδιωτική και η κρατική, ενώ παράλληλα υπάρχει δραματική υστέρηση του εξοπλιστικού προγράμματος. Τι σημαίνει αυτό; Αύριο που θα έχουμε αύξηση των αμυντικών δαπανών σε σχέση με τις μηδενικές σημερινές, ας πούμε, αλλά παράλληλα πλήρη αδυναμία των αμυντικών βιομηχανιών να απορροφήσουν άξιο λόγου έργο, τότε θα δοξαστούν πάλι οι ξένες εταιρείες και οι ντόπιοι αντιπρόσωποί τους σε βάρος των κοινωνικών δαπανών.

Οποιος γνωρίζει, ξέρει ότι η μείωση των αμυντικών δαπανών μπορεί να γίνει μόνο μέσω μιας ολοκληρωμένης αξιοποίησής τους προς όφελος της απασχόλησης, της τεχνολογίας, των ασφαλιστικών δαπανών, ώστε να έχουν θετική συμβολή στην αύξηση του ΑΕΠ. Και αυτό γίνεται μόνο με την ύπαρξη και την ενίσχυση της αμυντικής βιομηχανίας και όχι με την απαξίωσή της. Διότι αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι να χρηματοδοτείται αφειδώς η αμυντική βιομηχανία για να κάθονται οι εργαζόμενοί της! Να σκεφτείτε ότι τα ΕΑΣ από το 2000 μέχρι το 2004 έχει πάρει περίπου 1 δισ. ευρώ χρηματοδότηση για να καθόμαστε. Αυτό τι σημαίνει; Δεν σημαίνει μείωση των κοινωνικών δαπανών;».

Πώς μπορείς σε μια οικονομική κρίση με τα σημερινά δεδομένα να μιλάς για προμήθεια πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ;

«Τέτοιες αγορές στις σοβαρές χώρες διαμορφώνουν πολιτική διά της οποίας η παραγωγή αυτών των αεροπλάνων, πλοίων ή άλλων, ή θα γίνει στην Ελλάδα ή δεν θα γίνει η προμήθειά τους. Το ίδιο ισχύει για τα άρματα. Πήραμε ένα μεγάλο αριθμό αρμάτων και δεν έγινε καμία ουσιαστική συμπαραγωγή.

Μετά το 1974 όταν αυξήθηκαν σημαντικά οι αμυντικές δαπάνες δεν αυξήθηκαν αντίστοιχα οι επενδυτικές δραστηριότητες είτε ιδιωτών είτε δημόσιων εταιρειών στη χώρα, αυξήθηκε απλώς το εμπορομεσιτικό κεφάλαιο. Υπάρχει λοιπόν μια διασύνδεση εμπορομεσιτικού κεφαλαίου συμφερόντων και αποφάσεων προς βλάβη της αμυντικής βιομηχανίας».

* Διευθυντικό στέλεχος στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα


ΑΠΟΨΕΙΣ

Κόψτε και σώστε

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ όλων των κομμάτων συμφωνούν ότι είναι εφικτή η δραστική μείωση των αμυντικών δαπανών της χώρας και ο εξορθολογισμός των λειτουργικών δαπανών και των προμηθειών του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, όπως προκύπτει από έρευνα της «Ε», που δημοσιεύεται στον σημερινό Φάκελο.

Η ΕΞΑΓΓΕΛΙΑ του πρωθυπουργού στη Βουλή, για περικοπή κατά 15% των κονδυλίων για εξοπλισμούς το 2009, είναι βεβαίως ένα βήμα, πλην όμως μικρό και άτολμο, αν αναλογισθεί κανείς την επιβάρυνση των πολιτών, κυρίως τώρα. Και για εφέτος προβλεπόταν μείωση, αλλά τελικά η κυβέρνηση «πέτυχε» αύξηση των δαπανών κατά 22%.

ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ώς το τέλος του 2010 για εξοπλιστικές προμήθειες κοντά 11 δισ. ευρώ και στην ερχόμενη δεκαετία -δηλαδή ώς το 2020- θα πρέπει να διαθέσουμε τριάντα δισ. ευρώ για να αγοράσουμε πολεμικά αεροπλάνα, ελικόπτερα, τεθωρακισμένα οχήματα και φρεγάτες. Ολα αυτά τα τεράστια ποσά θα δοθούν, ενώ δεν βρίσκονται μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για το περίφημο «φτωχοταμείο».

ΠΩΣ, ΟΜΩΣ, να βρεθούν κονδύλια για κοινωνικές δαπάνες, για την Παιδεία, την Υγεία, για τους φτωχούς, για την ενίσχυση των ανέργων, των χαμηλοσυνταξιούχων, των αναξιοπαθούντων, όταν στην περίοδο 1996-2010 για τις αμυντικές δαπάνες της Ελλάδας, τα χρήματα που ήδη έχουν εκταμιευθεί, έφτασαν τα 50 δισ. ευρώ;

ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ επί δεκαετίες τώρα η Ελλάδα στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως των καλύτερων πελατών των εμπόρων όπλων και των ξένων πολεμικών βιομηχανιών. Η εμμονή στη διατήρηση αυτής της θέσης σημαίνει αιμορραγία, αλλά και παραλογισμό. Σημαίνει ακόμη και ανικανότητα της πολιτικής να διασφαλίσει με άλλα μέσα την άμυνα της χώρας. Και η μικρή μείωση που εξαγγέλθηκε δεν μεταβάλλει πολύ την κατάσταση.

ΟΤΑΝ ΜΕΤΑ τους Βαλκανικούς Πολέμους είχαν διευρυνθεί τα σύνορα της χώρας με τον διπλασιασμό της έκτασής της, είχε τεθεί στον τότε πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο το ερώτημα «με πόσο στρατό θα διαφυλάξετε τέτοια έκταση συνόρων κύριε πρόεδρε;», ο μέγας πολιτικός απάντησε: «Τα σύνορα δεν προστατεύονται με στρατό, αλλά με τις συμμαχίες και τη διπλωματία».

ΣΗΜΕΡΑ από βορράν κίνδυνος δεν υπάρχει. Μένει ανοιχτό -κακώς, κάκιστα- το θέμα των σχέσεων με την Τουρκία, η οποία επίσης αιμορραγεί διαθέτοντας τεράστια κονδύλια για εξοπλισμούς. Και όμως, οι δύο χώρες, έχοντας κοινό συμφέρον από τη μείωση των αμυντικών τους δαπανών, ακόμη δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν και να υπογράψουν ένα σύμφωνο μη επιθέσεως. Μήπως η οικονομική κρίση είναι μια ευκαιρία για ουσιαστική προσέγγιση;