Κατηγορίες
ελλάδα εξοπλισμοί τύπος

Το Ψωμί και τα Όπλα

Ανακοινώθηκε πρόσφατα ότι η καλή κυβέρνησή μας θα ξοδέψει πολλά δισεκατομμύρια ευρώ για νέες πολεμικές παραγγελίες. Εντελώς τυχαία γέμισαν ταυτόχρονα τα Μέσα Ενημέρωσης με πληροφορίες για την αυξημένη(;) τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο. Το έργο των επίκαιρων για τις παραγγελίες «συμπτώσεων» έχει παιχτεί πολλές φορές. Κατεβαίνει συνήθως από το παλκοσένικο μόλις υπογραφούν οι συμβάσεις αγορών. Κατά προτίμηση χωρίς διαγωνισμούς, πράγμα που επιτρέπει κάθε υποψία. Ολοι όμως λησμονούν τα προηγούμενα. Και τις επίσημες δηλώσεις των πολιτικών μας για πολιτικές ύφεσης που θα επέτρεπαν λιγότερες αγορές. Το ίδιο συμβαίνει και στην Τουρκία.

Οι σχεδιαζόμενες νέες παραγγελίες έχουν μολοντούτο κάτι το εξαιρετικό. Αποφασίζονται χωρίς πειστικά αμυντικά επιχειρήματα ενώ οικονομικά καταρρέουμε. Ενώ το χρέος έχει υπερβεί κάθε όριο. Ενώ η προοπτική, παγκόσμια, για την κρίση είναι ότι τα χειρότερα έρχονται.

Είναι εξωφρενικό ότι η υπόθεση αυτή δεν προκάλεσε κανέναν σοβαρό διάλογο με εξαίρεση κάτι μισόλογα της αντιπολίτευσης. Και όμως, το πρόβλημα θα έπρεπε να είναι για όλους απλό: ή πραγματικά «η πατρίς κινδυνεύει», οπότε ζήτω οι παραγγελίες που τόσο αρέσουν στους ισχυρούς κατασκευαστές και τους μεσάζοντές τους. Ή δεν κινδυνεύει αμυντικά περισσότερο από όσο χθες και προχθές, ενώ σήμερα ο τεράστιος εθνικός- και παγκόσμιος- κίνδυνος είναι η κρίση και η επερχόμενη γενικευμένη δυστυχία. Επιπλέον, ποια τολμηρά ουσιαστική προσπάθεια έγινε το τελευταίο διάστημα ώστε οι σχέσεις μας με την Τουρκία να βελτιωθούν; Το μόνο που γίνεται είναι μια συστηματική προπαγανδιστική προσπάθεια απαξίωσης της Τουρκίας και της ηγεσίας της. Με ή χωρίς κυβερνητική υποκίνηση; Και οι δύο εκδοχές είναι εξίσου ανησυχητικές.

Εχει εδραιωθεί σε πολλούς η πεποίθηση ότι είναι εθνικώς ορθό να καταγγέλλουμε συστηματικά, με και συχνά χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα, τον τουρκικό επεκτατισμό και την τουρκική βαρβαρότητα. Ξεχνώντας πολλά ανάλογα δικά μας, έστω και αριθμητικά λιγότερα, στην Κύπρο, για παράδειγμα. Είναι σωστό και συχνά απαραίτητο να μην ξεχνάμε την ιστορία, αρκεί να μην τη συγχέουμε με τις μονόπλευρες προπαγάνδες. Αυτές οδηγούν σε κρίσεις, εξοπλισμούς, ακόμα και σε πολέμους. Η ειρήνη απαιτεί εθνικό κουράγιο για δίκαιες αλήθειες. Οπως αυτές που αναζητούν επιτέλους τόσοι Τούρκοι για τα όσα διέπραξαν σε βάρος των Αρμενίων.

Oταν σκέφτεται κανείς τα όσα χρειάζεται η χώρα, ακόμα και χωρίς κρίση, με δέος αντιμετωπίζει το κόστος των απανωτών «αγορών του αιώνα». Κυρίως όταν, όπως τώρα, αποφασίζονται χωρίς πειστικά «επειδή».