Δέκα ‘καραμέλες’ για την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, και άλλα τόσα λαδωμένα χαρτάκια περιτυλίγματος για να τις καταπιούν επιτέλους, αυτοί που χρόνια τις πιπιλάνε…
1. Ο στρατός δεν είναι τόσο τραγικός όσο λένε.
Τότε να πας πολύ ευχαρίστως να υπηρετήσεις. Δεν σε κρατάει κανένας. Προσωπικά, μπορώ να σκεφτώ πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα για να γεμίσω τον υπερπολύτιμο χρόνο μου…
2. Ο στρατός σε κάνει άντρα και σε μαθαίνει πειθαρχία.
Λάθος! Η μοναχική και επίπονη ευθεία αντιμετώπιση με τον εαυτό
μας τα κάνει όλα αυτά, και πολλά παραπάνω. Ο μόνος στον οποίο μπορεί να υποκλιθεί κανείς εκτός από τον ίδιο είναι ο Φόβος. Και αυτός ακριβώς είναι ο συνδεσμικός κρίκος κάθε συμπαγούς και διαιρετικής κοινωνικής ομάδας όπως ο στρατός, τα πολιτικά κόμματα, οι θρησκείες, η πατρίδα και φυσικά η οικογένεια.
Ειδικά αυτή η τελευταία, είναι η πιο ύπουλη μορφή πνευματικής υποδούλωσης γιατί εισάγει πρώιμα το άτομο στην καταναγκαστική αγάπη που απορρέει από την αδυναμία (πάλι Φόβος!) του τελευταίου να αισθανθεί ασφάλεια σε οποιαδήποτε άλλο περιβάλλον. Επιπλέον, η ανημπορία επιλογής της συγγένειας (βλ. ‘τους συγγενείς δεν τους διαλέγουμε’) ενισχύει την
ήδη υπάρχουσα ανελευθερία. Γι’ αυτό άλλωστε, στο δρόμο προς την ανεξαρτησία, θα πρέπει πάσει θυσία να αποτιναχτεί ο ζυγός της …
3. Αν δεν πάω στον στρατό θα υποστώ βαριές κυρώσεις.
Όπως ακριβώς και αν πας. Αυτό δεν έχει να λέει. Κάθε επιλογή στη ζωή έχει και το αντίστοιχο τίμημα. Παρόλα αυτά, οι κυρώσεις για τους συνειδητούς αρνητές (ευρύτατα γνωστους και ως ‘αντιρρησίες συνειδήσης’) είναι συνήθως πολύ μικρότερες απ’ ότι για τους μεμψίμοιρους και τους ευθυνόφοβους. Κι αυτό, γιατί οι πρώτοι συνήθως επιστρατεύουν και ‘αγιάζουν’ όλα τα μέσα για να κατακτήσουν ό,τι δικαιωματικά τους ανήκει, όταν την ίδια στιγμή οι τελευταίοι δειλιάζουν στον πρώτο εκφοβισμό του κατεστημένου και εγκαταλείπουν τον αγώνα αποδεχόμενοι την τιμωρία τους.
4. Κι ο στρατός είναι μία εμπειρία.
Όπως ακριβώς κι η ηρωίνη. Αυτό τι σημαίνει δηλαδή? Ότι θα πρέπει ν’ αρχίσουμε όλοι να τρυπιόμαστε? Άλλωστε, τα πάντα στη ζωή δεν είναι μια εμπειρία? Με την ίδια λογική μπορώ να δηλώσω και ότι: “Το να μην παω στρατό είναι μία εμπειρία!”. Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τις αοριστολογίες και τις πομπώδεις κενότητες και ας ασχοληθούμε με την ουσία. Κι αυτή δεν έχει να κάνει με την αξιολόγηση των εκάστοτε εμπειριών, αλλά με το αναφαίρετο δικαίωμά μας να διαλέγουμε ποιες από αυτές θα βιώσουμε και ποιες όχι.
5. Έννέα μήνες θητεία είναι μόνο.
Δηλαδή περίπου το 5% των πιο γόνιμών χρόνων μας! Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Προτιμώ να περάσω αυτό το διάστημα παρέα με τις σκέψεις μου…
6. Είναι τιμή να υπηρετείς την πατρίδα.
Αυτό το επιχείρημα με εξοργίζει
ιδιαίτερα. Είναι μεγάλη προσβολή απέναντι στην ανθρώπινη ύπαρξη να αναγνωρίζει κανείς ως ιδανικό, την οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα πολτοποιεί το μεγαλείο της κάθε ατομικότητας. Όλες αυτές οι δομές υπονομεύουν την εκάστοτε ανθρώπινη προσωπικότητα στο βωμό ενός συνόλου που ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για την επιβιωσή του,
αδιαφορώντας την ίδια στιγμή για την πνευματική νέκρωση που υφίστανται οι μονάδες του. Ο δρόμος προς την αυτογνωσία και την ελευθερία απαιτεί προηγουμένως καταστροφή όλων των παραπάνω δεσμών με τέτοια επικίνδυνα σύνολα. Εξάλλου, καταστάσεις όπως η κατάργηση των συνόρων και η απολύμανση από το μίασμα των θρησκειών μπορεί να φαντάζουν εντελώς
ουτοπικές σήμερα, αλλά δεν παύουν να είναι μοναδικός δρόμος ενάντια στην πνευματική αποτελμάτωση. Κάθε λοιπόν αναγνώριση τέτοιων κοινωνικών ομάδων είναι τουλάχιστον οπισθοδρομική. Το σύνθημα είναι ‘γίνε η αλλαγή για να φέρεις την αλλαγή’. Όχι ‘γίνε κι εσύ σαν τον ομοεθνή σου, τον ομόθρησκο, ή τον πατέρα σου’. Αν η υπηρεσία προς την πατρίδα είναι κάτι, τότε αυτό είναι ύβρις και ατιμία γιατί οδηγεί σε εθνική μεροληψία, μαζοποίηση και σε υποβιβασμό του ατόμου. Σε καμία περίπτωση ‘τιμή’…
7. Ποιος θα μας προστατέψει αν γίνει πόλεμος?
Κατ’ αρχήν, τι πάει να πει το “μας”? Ποιοι είστε εσείς? Οι έλληνες ή το ανθρώπινο γένος γενικότερα? Αν είστε οι έλληνες τότε το ποιος θα σας προστατεύσει μου είναι παντελώς αδιάφορο. Το σίγουρο είναι όχι εγώ. Το γεγονός ότι γεννήθηκα στον ελλάδικό χώρο και ήρθα σε επαφή με την ελληνική νοοτροπία είναι καθαρά αποτέλεσμα τύχης. Το ποιος είμαι πραγματικά είναι αποτέλεσμα επιλογής. Και διαλέγω να είμαι πολίτης του κόσμου. Συνεπώς, τόσο εσείς, όσο και οι εκάστοτε αντίπαλοι σας εν καιρώ πολέμου, βρίσκονται στην ίδια μοίρα για μένα. Ανήκετε όλοι στη σφαίρα των συνανθρώπων μου και σας αγαπώ το ίδιο. Πιθανή λοιπόν μεροληψία προς τη μία ή την άλλη πλευρά ισοδυναμεί με ευνουχισμό της ταυτότητας μου. Απο την άλλη μεριά, αν με το “μας” εννοείτε το ανθρώπινο γένος τότε για εκείνο δεν θα έπρεπε να έχετε τον παραμικρό φόβο. Ο πόλεμος (ζωή) είναι θεμελιώδες κομμάτι της φύσης και της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι οδοιπόροι της αυτογνωσίας το γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα αυτό γιατί τον ζουν καθημερινά. Οι ίδιοι αυτοί οι εραστές της αλήθειας γνωρίζουν και διάφορους τρόπουν να πεθαίνουν. Αλλά ο θάνατος κάτω από τις εντολές κάποιου τρίτου δεν είναι σε καμία περίπτωση μέσα στη λίστα.
8. Δηλαδή όσοι υπηρέτησαν τον ελληνικό στρατό είναι μ*****ς?
Αν το έκαναν παρά τη θέληση τους, τότε ξεκάθαρα ΝΑΙ. Και λόγω αμέριστου σεβασμού προς τα άτομα τους, δεν τους λυπάμαι καθόλου. (Ο οίκτος είναι προσβολή προς τον συνάνθρωπο και συμπλεγμα κατωτερότητας αυτού που τον εκφράζει.) Όταν κάνεις κάτι ενάντια στη θέληση σου, αγνοείς τον εαυτό σου και αυτά που πρεσβεύεις. Και αυτό σημαίνει ότι πληγώνεις το “γνώθι σ’ αυτόν”, δηλαδή τη μοναδική γέφυρα επικοινωνίας με οποιαδήποτε μορφή αλήθειας υπάρχει εκεί έξω. Αυτός είναι ο ορισμός της ηλιθιότητας…
9. Μα το προβλέπει ο νόμος!
Ε, να καταργηθεί τότε… Κι αν δεν καταργηθεί, να τον καταργήσουμε εμείς. Ατομικά ή ομαδικά, δεν έχει σημασία. Οι νόμοι είναι για να μας υπηρετούν και όχι να τους υπηρετούμε. Διαφορετικά οφείλουμε να περάσουμε στην παρανομία! Ο μοναδικός νόμος στον οποίο επιλέγουμε να υπακούμε είναι αυτός της ύπαρξης και του ‘είναι’ μας. Όταν αυτός διατάζει διαφορετικά, τότε όλη η υπόλοιπη νομοθεσία μπορεί κάλλιστα να πάει να κάνει περμανάντ…
10. Όμως, αν δεν πάω στρατό είμαι ανθέλληνας.
Το πραγματικό πρόβλημα εμφανίζεται όταν δηλώνεις το αντίθετο. Κι αυτό γιατί όταν κάποιος δηλώνει περήφανα ότι είναι έλληνας, τότε ταυτόχρονα συνήθως υπονοείται ότι είναι και αντιάγγλος, αντιαμερικάνος, αντικούρδος, αντιαλβανός, αντικονγκολέζος κοκ. Διαφορετικά, σε περίπτωση διαφωνίας μεταξύ της χώρας του και κάποιας άλλης, δεν θα έπαιρνε το μέρος κανενός! Πόσο μάλλον σε έναν πόλεμο… Και για του λόγου το αληθές: Δεν μπορώ να φαντάστώ κάποιον “έλληνα” που να διαφωνεί με το σύνθημα “Η Μακεδονία είναι ελληνική”.
Αυτό είναι προφανώς απαράδεκτο και αστείο. Από που κι ως που είναι “ελληνική”? Έχουμε κλείσει συμβόλαιο με τη μάνα γη? Ή μήπως ο μέγας Αλέξανδρος ούρησε στα σύνορα της από τον τέταρτο αιώνα π.Χ. για να διασφαλίσει την κατοχή της εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν? Η Μακεδονία προφανώς και δεν ανήκει στους “έλληνες”. Ούτε φυσικά ανήκει και σε κανένα άλλο έθνος. Τα εδάφη της, – όπως και κάθε άλλη περιοχή πάνω στον πλανήτη – (θα έπρεπε να) είναι στην υπηρεσία ολόκληρου του ανθρώπινου γένους. Συνεπώς, η άρνηση στράτευσης όχι μόνο δε συνεπάγεται ανθέλληνισμό, αλλά αντιθέτως υποσκάπτει τα γερά θεμέλια του παράλογου και συνήθως κεκαλλυμένου εθνικισμού…
.—–.
ΥΓ.: Η τραγική ειρωνία της υπόθεσης είναι ότι αν η στράτευση ήταν προαιρετική (όπως στην πλειοψηφία των πολιτισμένων χωρών ανά τον κόσμο), τότε ίσως και να καταταγόμουνα στο σώμα των πεζοναυτών. Αυτό, τόσο για την εξαντλητική άσκηση όσο και για την ατομική εξώθηση των φυσικών μου ορίων. Σε καμία περίπτωση βέβαια για το δεσποτικό του περιβάλλον, εξ ού και το ‘ίσως’…