Πληγές, βωμολοχίες κι αλληλοταπεινώσεις
Κάτω απ΄ τη μπότα ενός επινοημένου διοικητή
Κι εγώ ο αόρατος στη βάση του δόρατος
να κλαίω και να γελάω με την πομπή της ύβρης.
Φοίβος Δεληβοριάς
Δεκατρία χρόνια έχουν περάσει από την ψήφιση από το Ελληνικό Κοινοβούλιο του πρώτου νόμου που παρέχει τη δυνατότητα εκπλήρωσης εναλλακτικής υπηρεσίας αντί στρατιωτικής θητείας. Ο νέος Νόμος για την ιεραρχία στις Ένοπλες Δυνάμεις, που ψηφίσθηκε προσφάτως, αποτελεί θετικό βήμα προς την κατεύθυνση της αναγνώρισης τους δικαιώματος στην Αντίρρηση Συνείδησης, χωρίς ωστόσο να ολοκληρώνει τα αναγκαία βήματα. Αντιρρησίες συνείδησης στην Ελλάδα εξακολουθούν να διώκονται, με χαρακτηριστικές περιπτώσεις αυτές των Λαζάρου Πετρομελίδη, Δημήτρη Σωτηρόπουλου και Γιώργου Μοναστηριώτη. Στην “Αυγή” μιλούν για το θέμα η Αλεξία Τσούνη, μέλος της ομάδας αντιρρησιών συνείδησης της Διεθνούς Αμνηστίας, ο Άγγελος Νικολόπουλος, αντιρρησίας συνείδησης και γραμματέας του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Θοδωρής Δρίτσας, καθώς και o Νίκος Αργυρίου από την Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων.
Αλ. Τσούνη: Άλλη μια χαμένη ευκαιρία
*Ποια η κριτική σας στο νέο νομοσχέδιο για τη στρατολογία;
Είναι μια νέα χαμένη ευκαιρία. Είχαμε προσδοκίες ότι θα εναρμονισθεί επιτέλους με τα ευρωπαϊκά και διεθνή πρότυπα και απογοητευμένοι διαπιστώνουμε ότι όλα αυτά αγνοήθηκαν και εξακολουθούν οι παραβιάσεις των δικαιωμάτων των αντιρρησιών συνείδησης. Η εναλλακτική θητεία εξακολουθεί να είναι τιμωρητικής και αποτρεπτικής διάρκειας, αφού διαρκεί 14 μήνες, αντί για εννέα που είναι η θητεία στον στρατό ξηράς.
Επίσης, η εξέταση των αιτήσεων υπάγεται ακόμη στο υπ. Εθνικής Άμυνας, ενώ εμείς ζητάμε αυστηρά να υπόκειται σε μη στρατιωτικές αρχές, για λόγος αμεροληψίας. Θετικό σημείο είναι ότι αναγνωρίζεται το δικαίωμα αλλαγής συνείδησης, δηλαδή και μετά από ένοπλη υπηρεσία, κάτι στο οποίο συνετέλεσε απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Εμείς το ζητούμε και για τους επαγγελματίες στρατιωτικούς, καθώς είναι ανθρώπινο δικαίωμα, σύμφωνα και με τη Σύσταση 2010, υπ’ αριθμόν 4, της επιτροπής υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Άγ. Νικολόπουλος: Η Άρνηση Στράτευσης στην πράξη
Το να μην πάω στρατό δεν ήταν κάτι που χρειάστηκε αρκετή σκέψη. Οι λόγοι που η Ελλάδα διατηρεί μια οπισθοδρομική και ανούσια στρατιωτική θητεία μου ήταν σαφείς. Η κοινωνική υπηρεσία ήταν μια εναλλακτική λύση (συνταγματικά κατοχυρωμένη) η οποία παρότι για εμάς του λιγοστούς υλοποιείται με τη μορφή χάρης, στον υπόλοιπο κόσμο αποτελεί κεκτημένο, εφαρμοσμένη και χρήσιμη αντιπρόταση.
Μετά από πέντε μήνες γραφειοκρατίας, καχύποπτης και προσβλητικής αντιμετώπισης από δημόσιες υπηρεσίες καλούμαι ενώπιον της επιτροπής ελέγχου συνείδησης για να απολογηθώ επειδή ζήτησα να εργαστώ για το κοινωνικό σύνολο και όχι να διατάζω και να υπακούω μέσα σε ένα στρατόπεδο. Καλούμαι να απαντήσω σε ερωτήσεις όπως:
*Αν με εκφράζει κάποιο κόμμα και ποιο; Η σωστή απάντηση σε αυτή την ερώτηση θα μπορούσε, πιθανολογώ, να μου εξασφαλίσει το απαραίτητο πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων.
*Τι έχω να πω για την εξέγερση του Δεκέμβρη; Τι έχουν άραγε να πουν αυτοί;
*Αν πηγαίνω σε πορείες; (Αγαπημένη ερώτηση των αστυνομικών οργάνων). Πώς όμως θα τεκμηριωθεί ή θα ελεγχθεί η απάντηση μου; Από τις κάμερες διαχείρισης της κυκλοφορίας;
*Τι έχω να προσάψω στον ελληνικό στρατό από το 1900 και μετά;
*Τι έχω να πω που από το 1988 και μετά τα βιβλία της ιστορίας έχουν γίνει πιο φιλικά με τους Τούρκους και παρόλα αυτά αυτοί συνεχίζουν να είναι επιθετικοί;
Οι επικίνδυνα αστείες αυτές ερωτήσεις θα αποτελούσαν έναυσμα για ενδιαφέρουσες συζητήσεις εάν δεν ήταν η αιτία για την απόρριψη των αιτημάτων των αντιρρησιών.
Καλούμαι ενώπιον της επιτροπής για να κρίνουν τη συνείδηση μου πέντε κύριοι με στρατιωτικές στολές και διδακτορικά. Καλούμαι να αποδείξω ότι είμαι αντιρρησίας ενώπιον μιας επιτροπής η οποία απορρίπτει αναιτιολόγητα τα μισά από τα αιτήματα των λιγοστών που ζήτησαν να προσφέρουν μέσω της κοινωνικής υπηρεσίας. Θεωρώ προσβλητική για την αξιοπρέπειά μου τη δυνατότητα της επιτροπής αυτής να αμφισβητήσει το γεγονός πως είμαι αντιρρησίας συνείδησης.
Ο νέος νόμος που έφερε στη βουλή ο κ. Βενιζέλος αποδεικνύει πως ελάχιστα έχουν αλλάξει 13 χρόνια από την ψήφιση του νόμου 2510/97. Καμία ενημέρωση, παρά τις δεσμεύσεις, για το δικαίωμα στην εναλλακτική υπηρεσία, τιμωρητική διάρκεια και τρόπος εκπλήρωσης, ανούσια γραφειοκρατία σε δημόσιες υπηρεσίες οι οποίες έχουν άγνοια για αυτό το δικαίωμα, απειλές για ποινές σε όσους εργαζόμενους αντιρρησίες τολμήσουν να μη γίνουν απεργοσπάστες κ.ά.
Η ουσιαστική κατοχύρωση του δικαιώματος στην αντίρρηση συνείδησης, δηλαδή ο σεβασμός του βασικού ανθρωπίνου δικαιώματος της ελευθερίας της συνείδησης χρειάζεται προφανώς πολλούς αγώνες για να επιτευχθεί σε αυτή τη χώρα. Ως τότε, η μοίρα των αντιρρησιών συνείδησης θα εξαρτάται από υπουργικές αποφάσεις και ιεροεξεταστικές επιτροπές.
Θ. Δρίτσας: Δεν ολοκληρώθηκαν αναγκαία βήματα
Πολύ καθυστερημένα και μετά από σειρά καταδικών από ευρωπαϊκούς οργανισμούς έφτασε πλέον και η ελληνική κυβέρνηση να εκσυγχρονίσει το νομοθετικό πλαίσιο αλλά και πάλι χωρίς να ολοκληρώσει τα αναγκαία βήματα, όπως οι τροπολογίες που αφορούσαν ώριμα αιτήματα των αντιρρησιών και της Διεθνούς Αμνηστίας. Ζητήσαμε το ελάχιστο, που είναι να μπορεί να παρίσταται και εκπρόσωπος οργάνωσης, σχετικής με τους αντιρρησίες συνείδησης, όπως η Διεθνής Αμνηστία, κατά τη διάρκεια της εξέτασης των αιτημάτων. Ζητήσαμε να σταματήσει η ταλαιπωρία για τους 4-5 αντιρρησίες που υπόκεινται σε διώξεις και δίκες από το παλιό νομοθετικό πλαίσιο, συσσωρεύοντας 2 ή και 3 διώξεις για την ίδια πράξη. Επίσης, ζητήσαμε ο νόμος να κατοχυρώνει και για όσους απολύονται από την εναλλακτική θητεία, ότι θα μπορούν να επανέλθουν στις εργασίες τους, όπως ακριβώς συμβαίνει και για τους κληρωτούς φαντάρους.
Αυτό το νομοσχέδιο που τώρα πια έχει γίνει νόμος, προσαρμόζει τη δομή, την οργάνωση και τη λειτουργία των ενόπλων δυνάμεων σε όσα επιτάσσουν το ΝΑΤΟ και ο ευρωπαϊκός οργανισμός άμυνας. Ο στρατός προσαρμόζεται ώστε να ανταποκρίνεται στο ΝΑΤΟϊκό δόγμα του μικρού και ευέλικτου στρατού, που είναι το δόγμα του στρατού των διεθνών αποστολών.
Ν. Αργυρίου: Δικαίωμα της νεολαίας να μην έχει σχέση με πολεμικούς μηχανισμούς
Η νεολαία καλείται να υπηρετήσει και να αποδεχθεί ένα καθεστώς εργασιακής υπερεκμετάλλευσης (ακόμη και μέσω της εναλλακτικής θητείας), τρομερής οικονομικής επιβάρυνσης της λαϊκής οικογένειας και μετατροπής του πολίτη από ειρηνικό συμμέτοχο της ελληνικής κοινωνίας σε πολεμιστή για την υπεράσπιση συμφερόντων που του είναι ξένα και συχνά εχθρικά.
Αναγνωρίζουμε το δικαίωμα της νεολαίας να μην έχει καμία σχέση με τους πολεμικούς μηχανισμούς. Θεωρούμε ότι πρέπει να σταθεί απέναντι στον ελληνορτουρκικό ανταγωνισμό και σε όλες τις αποστολές εκτός συνόρων. Επίσης, πρέπει να εναντιωθεί στον νέο ρόλο του στρατού, αυτόν της καταστολής του πλήθους και των κοινωνικών κινημάτων.
Είναι ανάγκη η κοινωνία να απαντήσει στην ερώτηση γιατί υπάρχουν στρατοί, γιατί υπάρχουν τεράστιες πολεμικές δαπάνες, γιατί πρέπει τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών να γίνονται μισθοφόροι και να στέλνονται στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, να δολοφονούν για τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, του Ευρωστρατού και των ελληνικών εταιρειών.