Με την ευκαιρία της 15ης Μαΐου, Παγκόσμιας Ημέρας για τους Αντιρρησίες Συνείδησης, η Διεθνής Αμνηστία έδωσε στη δημοσιότητα νέα έκθεση, με τίτλο: «Ελλάδα: Είναι πια καιρός να συμμορφωθεί πλήρως με τα ευρωπαϊκά πρότυπα για την αντίρρηση συνείδησης» (link). Η παρουσίαση της έκθεσης έγινε με Συνέντευξη Τύπου στο Αμφιθέατρο της ΓΣΕΕ στην Αθήνα, με ομιλητές τους: Γεράσιμο Κουβαρά, Διευθυντή του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, Γιάννη Παναγόπουλο, Οργανωτικό Γραμματέα της ΓΣΕΕ, Κώστα Τριαντάφυλλο, Πρόεδρο της Κεντρικής Ένωσης Δημοτικών και Νομαρχιακών Συμβουλίων Νεολαίας Ελλάδας, Χρυσούλα Μουκίου, Επιστημονική Συνεργάτιδα της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Δημήτρη Σπυράκο, μέλος Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και Λάζαρο Πετρομελίδη, Πρόεδρο του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης.
Ταυτόχρονα η Κεντρική Ένωση Δημοτικών και Νομαρχιακών Συμβουλίων Νεολαίας Ελλάδας παρουσίασε την έκκλησή της προς την ελληνική κυβέρνηση να προβεί σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες, ώστε να σταματήσουν αμέσως οι διακρίσεις και οι διώξεις εναντίον των αντιρρησιών συνείδησης, να γίνουν σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματά τους και να εναρμονιστούν οι διατάξεις περί εναλλακτικής πολιτικής κοινωνικής υπηρεσίας με τα ευρωπαϊκώς και διεθνώς αναγνωρισμένα πρότυπα και συστάσεις καθώς και με τις συστάσεις του Συνηγόρου του Πολίτη και της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Στη νέα έκθεση, η Διεθνής Αμνηστία υπενθυμίζει πρώτα απ’ όλα ότι: «Για δημοκρατικά κράτη που σέβονται τα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες, ο σεβασμός για το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης δεν μπορεί να θεωρείται έλασσον ζήτημα ξεκομμένο από τη δεσπόζουσα τάση προστασίας και προώθησης, σε διεθνές επίπεδο, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» (Αντίρρηση συνείδησης στην υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, Γενική Διεύθυνση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Συμβούλιο της Ευρώπης, Ιούνιος 2002).
Η οργάνωση αναφέρεται στα πολυάριθμα Ψηφίσματα και Συστάσεις που έχουν υιοθετηθεί από τα Ηνωμένα Έθνη, το Συμβούλιο της Ευρώπης, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη που αναγνωρίζουν το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης και καλούν τις κυβερνήσεις να διασφαλίσουν ότι τα άτομα που αντιτίθενται στην υποχρεωτική στρατιωτική θητεία για λόγους συνείδησης έχουν την δυνατότητα να υπηρετήσουν μια δίκαιη, μη μεροληπτική, γνήσια μη στρατιωτική εναλλακτική υπηρεσία.
Κατόπιν η Διεθνής Αμνηστία παρουσιάζει την παρούσα κατάσταση της εναλλακτικής πολιτικής υπηρεσίας στα Κράτη Μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την συγκρίνει με την κατάσταση στην Ελλάδα ώστε να δείξει ότι είναι πια καιρός η Ελλάδα να συμμορφωθεί πλήρως με τα ευρωπαϊκά πρότυπα για την αντίρρηση συνείδησης. Ακόμα και μετά τον νέο νόμο 3421/2005, η Ελλάδα εξακολουθεί να διαθέτει τιμωρητική και όχι καθαρά πολιτική εναλλακτική υπηρεσία και συνεχίζει να αντιμετωπίζει τους αντιρρησίες συνείδησης ως εγκληματίες, διώκοντάς τους ποινικά σε παράβαση του ανθρωπίνου δικαιώματός τους στην αντίρρηση συνείδησης.
Επιπρόσθετα, οι αντιρρησίες συνείδησης στην Ελλάδα συνήθως καλούνται τακτικά για στρατιωτική θητεία, και κάθε φορά που αρνούνται να υπηρετήσουν στον στρατό κινείται νέα δίωξη εναντίον τους για ανυπακοή, ανυποταξία ή λιποταξία. Η πρακτική αυτή αποτελεί παραβίαση του Άρθρου 14 παράγραφος 7 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, το οποίο ορίζει ότι: «Κανένας δεν πρέπει να δικάζεται ή να τιμωρείται ξανά για αδίκημα, για το οποίο έχει τελεσίδικα καταδικαστεί ή αθωωθεί σύμφωνα με το δίκαιο και τον κώδικα ποινικής δικονομίας κάθε χώρας».
Σε μια παρόμοια περίπτωση, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, καταδίκασε την Τουρκία στις 24/01/2006, για παραβίαση του Άρθρου 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, θεωρώντας τις συνεχείς και επαναλαμβανόμενες κλήσεις και φυλακίσεις του Τούρκου αντιρρησία συνείδησης Οσμάν Μουράτ Ούλκε, ως ταπεινωτική μεταχείριση.
Στη συνέχεια η Διεθνής Αμνηστία παραθέτει τις συστάσεις της προς τις Ελληνικές αρχές ζητώντας συγκεκριμένες τροποποιήσεις του ελληνικού θεσμικού πλαισίου άμεσα ώστε η εναλλακτική πολιτική υπηρεσία, τόσο στον νόμο όσο και στην πράξη, να μην είναι πια προβληματική και μεροληπτική εναντίον των αντιρρησιών συνείδησης.
Τέλος, η Διεθνής Αμνηστία εξηγεί μέσα από ορισμένες εκκρεμείς υποθέσεις αντιρρησιών συνείδησης με ποιους τρόπους ο νόμος για την εναλλακτική πολιτική υπηρεσία οδηγεί σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έτσι ώστε να δείξει ότι η Ελλάδα είναι δυνατόν να αντιμετωπίσει το ζήτημα της αντίρρησης συνείδησης μόνο με μια δίκαιη νομοθετική μεταρρύθμιση, η οποία όμως προϋποθέτει πολιτική βούληση.